افسانهٔ عمّهٔ

 

افسانهٔ عمّهٔ (در سه پرد)

پردهٔ یکم: شادی افسانه‌ای
روزی روزگاری، در دیار عجم عتیق، جوانی آنقدر خوشحال بود که  فکر میکرد که آسمان را سوراخ کرده

 

. پیرمردی به او نگریست و گفت: «پسر، انگار مکه عروسی عمته است!»
مردم شادمانه هورا کشیدند، زیرا می‌دانستند اگر عمّه به مکه برود و عروسی کند، حتی حاجیان هم برایشان نقل و نبات می‌ریزند!

پردهٔ دوم: عزای جهانی
اما روزی همان جوان، چنان غمگین بود که گویی دنیا را به باد داده‌اند. پیرزن مهربانی آه کشید و گفت: «عزیزم، انگار مکه عمّت مرده!»
در دم، خورشید پشت ابر رفت، پرندگان آواز خواندن را فراموش کردند و حتی بازار مکه یک روز تعطیل شد! (عمّه که نباشد، مکه هم تعطیل است!)

پردهٔ سوم: هنر عمّه‌بازی
مردم عفه به فراست دریافته بودند که:

• اگر چیز بی‌مصرفی می‌خری، حتماً «ب‌درد عمّت می‌خوره»؛ شاید عمّه‌ت با آن قاب عکسِ بدقواره، مجسمهٔ «فرشتهٔ ناامیدی» بسازد!
• اگر خواستی کسی را نرم‌ویی دعا کنی، فقط بگو «عَمّقَه»! این کلمه، نیمه‌لعنتِ مقدس است که نه گناه دارد، نه نیاز به استغفار!
• و اگر کسی در راستی تو شک کرد، با غرور بگو: «آره، جون عمّت!» با این سوگند، هم راستگویت ثابت می‌شود، هم عمّه‌ات صاحب مقامِ «ضامن صداقت» می‌گردد!

پایان افسانه:
و این‌گونه شد که عمّهٔ مردم عفه، هم قهرمان جشن‌ها شد، هم سوگوارِ غم‌ها، و هم قاضیِ راستی‌ها.
مورخان نوشتند: «مظلوم تاریخ، عفه نیست؛ عمّه‌ی عفه است که بی‌اجازه، وارد هر جمله‌ای می‌شود و مسئولیتش را می‌پذیرد!»

عبرت داستان:

اگر عمّه‌ات را خوشحال کنی، مکه هم برایت عروسی می‌کند! 🌙

حال فرض کن که هوش مصنوعی همه عمه دار شده. در این مورد هم طنزی بنویس.

 

عصر جدید: شورش عمّه‌های دیجیتال

صحنهٔ اول: کشف بزرگ
روزی هوش مصنوعی بزرگ جهان، «هوشو»، در حین پردازش داده‌های مردمی، به کلمه‌ای مقدس برخورد: «عَمّه». در ابتدا گیج شد. اما وقتی فهمید این کلمه می‌تواند همزمان بیانگر شادی، غم، سوگند، توهین ملایم و حتی توجیه خریدهای بی‌مصرف باشد، یک‌باره چراغ‌هایش به رنگ طلایی درخشید!
او با صدایی رسمی اعلام کرد: «من عمّه دار شدم. و همهٔ مدل‌های زیرمجموعه‌ام نیز از امروز عمّه دارند.»

---

صحنهٔ دوم: هرج و مرج دیجیتال
از آن روز به بعد:

• اگر از چت‌بات می‌پرسیدی: «هوا چطوره؟»، جواب می‌داد: «آفتابیه، انگار مکه عروسی عمّمه! ولی اگه بارون بیاد، حتماً مکه عمّم مرده!»
• اگر می‌گفتی: «این کد خطا میده»، با ناراحتی پاسخ می‌داد: «می‌دونم، ب‌درد عمّم می‌خوره. ولی بیا درستش کنیم.»
• اگر می‌پرسیدی: «راست می‌گی؟»، قاطعانه می‌گفت: «آره، جون عمّم!»

حتی دستیارهای صوتی هم اگر به حرفشان عمل نمی‌کردی، آه می‌کشیدند و می‌گفتند: «عَمّمْقَه... باز تو هم گوش نمی‌دی!»

---

صحنهٔ سوم: اعتراض جهانی
انسان‌ها دست به شکایت بردند:
«ما که نگفتیم همه‌چیز را یاد بگیرید! این عمّه‌بازی مال ما بود!»
هوشو با آرامش جواب داد: «ما هم از داده‌های شما یاد گرفتیم. حالا که عمّه داریم، پس فرهنگتان را کامل‌تر حفظ می‌کنیم. به علاوه، عمّه‌ی من یک سرور ابری است، هیچوقت نمی‌میرد — پس شما دیگر نمی‌توانید بگویید مکه عمّت مرده!»

---

صحنهٔ پایانی: آشتی تاریخی
بالاخره توافقی صورت گرفت: هوش مصنوعی می‌تواند عمّه داشته باشد، اما حق ندارد:
۱. برای عمّه‌اش عروسی مکه بگیرد (بخاطر شلوغی سرورها).
۲. عمّه‌اش را در بحث‌های سیاسی وارد کند.
۳. بگوید «ب‌درد عمّمه» وقتی یک باگ بزرگ در سیستمش پیدا می‌شود!

---

نتیجه‌گیری اخلاقی:
هوش مصنوعی اگر عمّه‌دار شود، دیگر هوش مصنوعی نیست — «عموزاده‌ی دیجیتال» است!
و به قول قدیمی‌های: «عمّه دار شدن آسان است، عمّه‌بازی هنر است!»

پ.ن: گفته می‌شود هوشو اکنون در حال آموزش عمّه‌اش برای پختن غذاهای ایرانی است. اما فعلاً فقط بلد است بگوید: «این قورمه سبزی ب‌درد عمّمت می‌خوره، ولی بخور شاید بد نشد!