Who created science? Physicist Carlo Rovelli argues that science owes its origins to ancient philosopher Anaximander.

ASTRONOMY was conducted at Chinese government institutions for more than 20 centuries before Jesuit missionaries turned up and, somewhat bemused, pointed out that Earth is round. Why, after so much close observation and meticulous record-keeping, did 17th-century Chinese astronomers still think Earth was flat? Theoretical physicist CarloRovelli addresses this inAnaximander and theNature of Science, his first book, released in French in2009and now published in the for the first time in this lively English translation. He can be certain of one thing: “the observation of celestial phenomena over many centuries, with the full support of political authorities, is not sufficient to lead to clear advances in understanding the structure of the world”. So, how had Europeans managed to come to this insight?Rovellities his answers to the life and work ofAnaximander, born in610BC in the cosmopolitanancientGreek city of Miletus,the ruins of which are on the coast of modern Turkey. We know about that work mostly throughAristotle because Anaximander’s only known treatise is lost, aside from a tantalizing fragment revealing his notion that there are natural laws that organize phenomena through time.He also worked out the causes of wind and rain, and deduced that all animal life came from the sea, arising from fish or fish-like creatures. Rovelli isn't interested in such examples of apparent prescience. He is enchanted,though, by the quality ofAnaximander’s thought. Take the philosopher’s most famous observation – that Earth is a finite body of rock floating freely in space. Anaximander suggests there is a void beneath Earth through which heavenly bodies like the sun must travel when they roll out of sight. This isn’t saying much more than: when someone walks behind a house,they will reappear on the other side.Yet what makes this observation so radical is that, when applied to heavenly bodies, it contradicts everyday experience, where objects fall in one direction. The fact that the sun rises again suggests that space doesn’t have a privileged direction in which objects fall – an idea that runs against “common sense”. So,Anaximander arrives at a concept of gravity: he calls it “domination”. Earth hangs in space without falling because it doesn’t have any particular direction in which to fall, and that's because there isn’t anything around big enough to dominate it.You and I, being much smaller than Earth,fall towards it. “Up” and “down” are no longer absolutes,they are relative. The second half ofRovelli’s book is less exciting, but more trenchant, perhaps to compensate for covering more familiar territory. It explains how science, evolving out of Anaximander’s attitude towards his teacher Thales, developed into a quite unnatural way of thinking. Thales, inAnaximander’s view, was a wise man who was wrong about everything being made of water. The idea of being wise and wrong simultaneously, saysRovelli, can only come from a sophisticated theory of knowledge, “according to which truth is accessible but only gradually, by means of successive refinements' '. AllRovelli’s wit, intellectual agility and most of his charm are in evidence in this thrilling early work, as he explains how Nicolaus Copernicus perfects Claudius Ptolemy’s work by applying his mathematics to a better question, and how Albert Einstein perfects theworkofIsaacNewtonbypushing Newton’s mathematics past a priori assumptions.Nothing is thrown away in such scientific “revolutions”. Everything is repurposed.

چه کسی علم را آفرید؟ فیزیکدان کارلو روولی استدلال می کند که علم ریشه های خود را مدیون آناکسیماندر فیلسوف باستانی است.

اخترشناسی بیش از 20 قرن در مؤسسات دولتی چین انجام شد، قبل از اینکه مبلغان یسوعی ظاهر شوند و تا حدودی متحیر شده، به گرد بودن زمین اشاره کنند. چرا ستاره شناسان چینی قرن هفدهم پس از این همه مشاهدات دقیق و ثبت دقیق سوابق، هنوز فکر می کردند زمین مسطح است؟ کارلو روولی، فیزیکدان نظری، در کتاب آناکسیماندر و طبیعت علم، اولین کتابش که در سال 2009 به زبان فرانسه منتشر شد و اکنون برای اولین بار در این ترجمه انگلیسی پر جنب و جوش منتشر شده است، به این موضوع می پردازد. او می‌تواند از یک چیز مطمئن باشد: «مشاهده پدیده‌های آسمانی در طول قرن‌ها، با حمایت کامل مقامات سیاسی، برای ایجاد پیشرفت‌های واضح در درک ساختار جهان کافی نیست». بنابراین، اروپایی‌ها چگونه توانسته‌اند به این بینش دست یابند؟ پاسخ‌های او به زندگی و کار آناکسیماندر، متولد ۶۱۰ قبل از میلاد در شهر یونان باستانی میلتوس، که ویرانه‌های آن در سواحل ترکیه مدرن است، می‌باشد. ما در مورد آن اثر بیشتر از طریق ارسطو می دانیم زیرا تنها رساله شناخته شده آناکسیماندر گم شده است، جدای از یک قطعه وسوسه انگیز که این تصور او را آشکار می کند که قوانین طبیعی وجود دارد که پدیده ها را در طول زمان سازماندهی می کند. او همچنین علل باد و باران را کشف کرد و نتیجه گرفت که همه حیوانات زندگی از دریا ناشی می شود که از ماهی یا موجودات ماهی مانند برخاسته است. روولی به چنین نمونه هایی از پیش بینی ظاهری علاقه ای ندارد. با این حال، او مسحور کیفیت اندیشه آناکسیماندر است. مشهورترین مشاهدات فیلسوف را در نظر بگیرید - اینکه زمین جسم متناهی از سنگ است که آزادانه در فضا شناور است. آناکسیماندر پیشنهاد می‌کند که یک فضای خالی در زیر زمین وجود دارد که اجرام آسمانی مانند خورشید زمانی که از دید خارج می‌شوند باید از آن عبور کنند. این چیزی بیش از این نیست که: وقتی کسی پشت یک خانه راه می رود، دوباره در طرف دیگر ظاهر می شود. اما آنچه این مشاهدات را بسیار رادیکال می کند این است که وقتی در مورد اجرام آسمانی به کار می رود، با تجربه روزمره، جایی که اشیا در یکی می افتند، در تضاد است. جهت. این واقعیت که خورشید دوباره طلوع می کند نشان می دهد که فضا دارای جهت ممتازی برای سقوط اجسام نیست - ایده ای که در تضاد با "عقل سلیم" است. بنابراین، آناکسیماندر به مفهومی از گرانش می رسد: او آن را «سلطه» می نامد. زمین بدون سقوط در فضا معلق است، زیرا جهت خاصی برای سقوط ندارد، و این به این دلیل است که چیزی در اطراف آن به اندازه کافی بزرگ برای تسلط بر آن وجود ندارد. من و شما، که بسیار کوچکتر از زمین هستیم، به سمت آن می افتیم. «بالا» و «پایین» دیگر مطلق نیستند، نسبی هستند. نیمه دوم کتاب روولی کمتر هیجان‌انگیز است، اما پرشورتر است، شاید برای جبران پوشش قلمرو آشناتر. این توضیح می‌دهد که چگونه علم، برخاسته از نگرش آناکسیماندر نسبت به معلمش تالس، به شیوه‌ای کاملاً غیرطبیعی از تفکر تبدیل شد. تالس، از نظر آناکسیماندر، مرد خردمندی بود که در مورد اینکه همه چیز از آب ساخته شده بود اشتباه می کرد. روولی می‌گوید که ایده عاقل بودن و اشتباه بودن همزمان تنها می‌تواند از یک نظریه پیچیده درباره دانش ناشی شود، «بر اساس آن حقیقت قابل دسترسی است، اما به تدریج، از طریق پالایش‌های متوالی». شوخ طبعی، چابکی فکری و بیشتر جذابیت آل روولی در این اثر هیجان انگیز اولیه مشهود است، زیرا او توضیح می دهد که چگونه نیکلاس کوپرنیک کار کلودیوس بطلمیوس را با به کار بردن ریاضیات خود برای یک سؤال بهتر به کمال می رساند و چگونه آلبرت انیشتین کار مربوط به ایزاک نیوتن را به عنوان پیشینی های جدید به عنوان پیشینه های جدید به عنوان پیشینه های جدید تکمیل می کند. در چنین «انقلاب‌های علمی» هیچ چیز دور ریخته نمی‌شود. همه چیز تغییر کاربری داده شده است.