بیانیه بالفور

 بیانیه بالفور بیانیه ای از سوی دولت بریتانیا درباره آرزوهای صهیونیست ها برای ایجاد یک کشور مستقل یهودی در فلسطین بود. این بیانیه در قالب نامه عمومی لرد آرتور جیمز بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا به لرد روچیلد، صهیونیست سرشناس انگلیسی و از اعضای خانواده معروف بانکداری، بیان شده است. پس از بسیاری از پیش نویس های اولیه، بیانیه نهایی که در 2 نوامبر 1917 صادر شد، چنین خوانده شد که دولت  سلطنتی انگلیس "به نفع خود به ایجاد یک خانه ملی برای مردم یهودی در فلسطین نگاه می کند." در ادامه این بیانیه آمده است که دولت بریتانیا "بهترین تلاش" خود را برای دستیابی به این هدف به کار خواهد گرفت و هیچ کاری نباید برای لطمه زدن به "حقوق مدنی و مذهبی جوامع غیریهودی موجود در فلسطین، یا حقوق و موقعیت سیاسی آنها انجام شود." در ملل دیگروایزمن صهیونیستی و یک دیپلمات ماهر، نقش کلیدی در تأمین حمایت بریتانیا از یک کشور یهودی داشت. وایزمن دوست شخصی بالفور بود و با بسیاری از مقامات کلیدی بریتانیا دیدار کرده بود تا همدردی آنها را با یک کشور یهودی جلب کند. انگیزه های زیادی برای انگلیسی ها برای صدور بیانیه بالفور در سال 1917 وجود داشت. برخی از صهیونیست های مسیحی به دلایل مذهبی و اخلاقی از یک دولت یهودی حمایت کردند. اما اکثر مقامات دولتی به دلایل سیاسی و زمان جنگ از این اعلامیه حمایت کردند. امید می رفت که این اعلامیه روسیه را به ماندن در جنگ با وجود تحولات انقلابی آن زمان تشویق کند. برخی همچنین فکر می کردند که این بیانیه ایالات متحده را، جایی که برخی از صهیونیست های کلیدی، به ویژه لوئیس براندیس از دیوان عالی، سمت های مهمی داشتند، وارد جنگ خواهد کرد. با این حال، این استدلال که یک کشور یهودی از بریتانیا در خاورمیانه حمایت می کند و به حفاظت از کانال حیاتی سوئز کمک می کند احتمالاً در متقاعد کردن بسیاری از اعضای کابینه بریتانیا برای حمایت از این اعلامیه مهم بود. از آنجایی که بیشتر مردم در غرب درباره فلسطین اطلاعات کمی داشتند یا اصلاً نمی دانستند، بسیاری تصور می کردند که تعداد کمی غیر یهودی در فلسطین وجود دارد و باید از حقوق مدنی و مذهبی (اما نه سیاسی) آنها محافظت شود. با این حال، در سال 1917، زمانی که اعلامیه بالفور صادر شد، اعراب فلسطینی، ترکیبی از مسلمانان و مسیحیان، بیش از 80 درصد از جمعیت فلسطین را تشکیل می دادند. این یک جامعه عمدتاً کشاورزی بود و بیشتر مردم در روستاهای مستقر زندگی می کردند. عرب های فلسطینی و ملی گرایان عرب، به ویژه شریف حسین، بلافاصله مخالفت خود را با اعلامیه بالفور ابراز کردند. شریف حسین همچنین استدلال کرد که این بیانیه با مکاتبات قبلی شریف حسین و مک ماهون در مورد ایجاد یک کشور عربی در تناقض است. اما در بیانیه بالفور به جمعیت عرب فلسطین اشاره ای نشده بود و آنها تا حد زیادی برای جهان غرب نامرئی باقی ماندند. جالب اینجاست که برخی از یهودیان نیز با این گفته مخالف بودند. سر ادوین مونتاگو، یهودی بریتانیایی و وزیر خارجه هند، با ایجاد یک کشور یهودی مخالفت کرد به این دلیل که این امر باعث ایجاد مشکلات دو ملیتی می شود و ممکن است در واقع باعث افزایش یهودی ستیزی شود. B اعلامیه بالفور گام بزرگی به جلو در مبارزات صهیونیست ها برای ایجاد یک کشور یهودی در فلسطین بود. در کنفرانس صلح پاریس پس از جنگ، وایزمن از اعلامیه بالفور برای توجیه ایجاد یک کشور یهودی استفاده کرد. با این حال، نه آرزوهای ملی عرب و نه یهودی پس از جنگ محقق نشد، زیرا بریتانیا و فرانسه توافقنامه سایکس-پیکو را اجرا کردند که اساساً جهان عرب را بین دو قدرت امپراتوری تقسیم کرد. این تقسیم در معاهده سن رمو رسمیت یافت و بریتانیا در کنفرانس قاهره در سال 1921 تصمیمات کلیدی در مورد نحوه اداره سرزمین های عربی تازه تصاحب شده خود از جمله فلسطین گرفت.

 مطالعه بیشتر: لوین، ان. گوردون. جنبش صهیونیستی در فلسطین و سیاست جهانی، 1918-1880. لندن و لکسینگتون، MA: هیث، 1974; استین، لئونارد. اعلامیه بالفور نیویورک: سیمون و شوستر، 1961; ویتال، دیوید. صهیونیسم: مرحله بحرانی آکسفورد: مطبوعات کلرندون، 1987.