How to became a Wine SNOB!

WHENEVER WINE IS a topic of conversation, I’ve noticed that any oenophile who talks a bit too much about his or her favorite beverage risks being labeled a wine snob. This is unfair, not to mention inaccurate. It takes real time and dedication to become a true wine snob—and, as a confessed occasional snob, I certainly should know. There are rules to be followed and attitudes to adopt if one wishes to achieve full-on snob status and the accompanying capacity to impress and intimidate fellow drinkers in equal measure. Here’s my shortcut guide to achieving superstar snobbery—or recognizing a snob in your midst. Talk about your ‘wine journey.’ A wine snob must start somewhere. Most seem to start by drinking prestigious bottles of Napa Valley Cabernet Sauvignon. After a respectable stretch of time drinking and talking about Napa Cabs (and how much they cost), a would-be snob often progresses to the wines of Bordeaux, preferably big names such as Château Lafite Rothschild, Château Latour and Château Mouton Rothschild, though certain second growths, such as Château Cos d’Estournel, are acceptable, too. These wines were ranked according to the 1855 Bordeaux Classification, a list of elite châteaux, created at the command of Napoleon III, which to this day makes clear to many wine drinkers which Bordeaux are the “best.” While snobs will agree there are worthy wines made in California and Italy’s Piedmont region (and maybe, just maybe, a few other places in the world), the wine region with the greatest snob appeal is Burgundy. Red Burgundy is notably subtle, nuanced and variable—the region’s primary red-wine grape is, after all, the delicate, ever-so-finicky Pinot Noir—and therefore more complicated to produce and to understand. Because Burgundy’s wines are ranked according to vineyard (grand cru and premier cru), a real snob must know which individual Burgundy domaines make the best grand-cru wines. (Not all producers of grand crus are equal.) And finally, Burgundy’s very greatest wines are much rarer than even Bordeaux’s best wines—produced in much smaller quantities and often much more expensive, as well. Wine snobs will never fail to drive this point home. Espouse a wine ‘philosophy.’ Wine snobs must formulate not just reasons but entire philosophies regarding why they drink the wines they do. They must also be compelled to share these “philosophies” with other drinkers, regard less of whether the latter have the least bit of interest. Snobs must champion the highly specific viticultural practices of vintners as high-minded as themselves. That means snobs may only drink wines made via sustainable or organic or biodynamic vineyard practices, and preferably all three—though a nob may or may not actually know what these terms mean. (For the record, a winery identified as biodynamic or organic must follow defined protocols, while a winery calling itself sustainable can qualify for this distinction under a wide range of conditions.) Wine snobs also patronize restaurants whose sommeliers possess wine philosophies. A wine director who simply chooses wines that will complement the cuisine or contribute to the restaurant’s bottom line will not do. Rather, a wine snob looks forsomms who “curate” wines onto their lists because their producers have philosophies with which they agree. (Snobs love the word curate and employ it as often as possible.) Develop an intense interest in glassware. For an ordinary drinker, a wine glass is just a way of getting wine from bottle to mouth; for a wine snob, choosing the “right” wine glass is paramount. A wine will be

rendered undrinkable if poured into a glass that isn’t precisely calibrated to flatter that particular wine or grape. A snob must invest in different glasses for white wine and red wine, Burgundy and Bordeaux, and perhaps even separate glasses for individual grapes, too. A snob must also and always eschew Champagne flutes, which are purported to emphasize the bubble, not the wine. (“Champagne is first and foremost a wine” a wine snob might declare, as if the bubbles are a mere afterthought.) A Burgundy glass is the “best” glass for Champagne, if you are keeping score. Additional points to snobs who bring their own stemware to restaurants. Pooh-pooh popular wines. If a wine is a huge commercial success, findable in grocery stores or in wine shops across the U.S., a true wine snob is categorically obliged to despise it and, if at all possible, describe it as “industrial”—perhaps the ugliest slur in wine-snob par lance. New Zealand Sauvignon Blanc is a particularly popular target of scathing disdain, with Sancerre a close second. There is entirely too much of the former— it’s the largest-production wine in all of New Zealand and sold in grocery stores, after all. Sancerre, meanwhile, altogether too popular, only shows up in restaurants where sommeliers have failed to curate it entirely off their lists. Buy wine only in magnums. A “regular” 750-ml wine bottle is for “regular” wine drinkers who don’t have the time or knowledge to allow their wines to mature at the proper rate. Wine snobs know that wine in a magnum (the equivalent of two 750-ml bottles) ages much more slowly and gracefully than wine in standard-size bottles; they have the patience (and dedicated wine storage) to wait until their magnum of wine is ready to drink. They also have plenty of fellow-snob friends who expect a magnum to be presented when the wine is deemed ready at last to pull from the cellar. As you can tell from these five steps, it’s not easy or simple or for that matter cheap to achieve wine snob status. For example, I can’t afford to drink grand-cru Burgundy, and that failure has really held me back. But true wine snobs are nothing if not resourceful. I will find some other wine to be snobbish about, preferably something truly obscure. Swiss Pinot Noir, perhaps?

 

چگونه یک اسنوب شراب شویم!

Sauvignon Blanc نیوزیلند یکی از کم ارزش ترین اهداف است و Sancerre در رتبه دوم قرار دارد.

هر زمان که شراب موضوع گفتگو باشد، متوجه شده ام که هر انوفیلی که کمی بیش از حد در مورد نوشیدنی مورد علاقه خود صحبت می کند، در معرض خطر قرار گرفتن برچسب شراب خوار است. این بی انصافی است، نادرست است. تبدیل شدن به یک اسنوب واقعی شراب به زمان واقعی و فداکاری نیاز دارد - و من به عنوان یک اسنوب گاه به گاه خود اعتراف می کنم، قطعا باید بدانم. اگر کسی می‌خواهد به وضعیت اسنوب کامل دست یابد و توانایی همراهی برای تحت تأثیر قرار دادن و ارعاب همنوعان را به همان اندازه داشته باشد، باید قوانینی را رعایت کرد و نگرش‌هایی را باید اتخاذ کرد. در اینجا راهنمای میانبر من برای دستیابی به اسنوبیسم فوق ستاره - یا مشاهده یک اسنوب در میان شما است. در مورد "سفر شراب" خود صحبت کنید. یک شراب ساز باید از جایی شروع کند. به نظر می رسد بیشتر آنها با نوشیدن بطری های اصیل ناپا ولی کابرنه سوویگنون شروع می کنند. پس از نوشیدن زیاد و صحبت در مورد تاکسی‌های ناپا (و هزینه‌های آنها)، مشتری اغلب به سراغ شراب‌های بوردو می‌رود، ترجیحاً نام‌های بزرگی مانند Château Lafite Rothschild، Château Latour و Château Mouton Rothschild. برخی از رشدهای دوم مانند Château Cos d'Estournel نیز قابل قبول هستند. این شراب ها بر اساس طبقه بندی بوردو در سال 1855، فهرستی از قلعه های نخبه، که به دستور ناپلئون سوم ایجاد شده است، رتبه بندی شدند، که تا به امروز برای بسیاری از شراب خواران مشخص می کند که بوردو "بهترین" است. در حالی که اسنوب‌ها موافق هستند که شراب‌های مناسبی در کالیفرنیا و منطقه Piedmont ایتالیا (و شاید، فقط شاید در چند مکان دیگر در جهان) تولید می‌شوند، منطقه شرابی که بیشتر مورد توجه افراد اسنوب است، بورگوندی است. قرمز بورگوندی به طرز قابل ملاحظه‌ای ظریف، ظریف و متغیر است – انگور اصلی شراب قرمز منطقه، به هر حال، پینوت نوآر ظریف و همیشه سخت است – و بنابراین تولید و درک آن پیچیده‌تر است. از آنجایی که شراب‌های بورگوندی بر اساس تاکستان (Grand Cru و Superior Cru) رتبه‌بندی می‌شوند، یک بدجنس واقعی باید بداند که کدام مناطق بورگوندی بهترین شراب‌های Grand Cru را می‌سازند. (همه تولیدکنندگان گرند کروس برابر نیستند.) و در نهایت، بهترین شراب های بورگوندی حتی از بهترین شراب های بوردو نیز کمیاب تر هستند - که در مقادیر بسیار کمتر و اغلب بسیار گران تر تولید می شوند. اسنوب های شراب هرگز در رسیدن به این نقطه شکست نخواهند خورد. از یک "فلسفه" شراب حمایت کنید. شراب‌سازان باید نه تنها دلایل، بلکه کل فلسفه‌هایی را درباره اینکه چرا برخی از شراب‌ها را می‌نوشند، فرموله کنند. همچنین باید آنها را مجبور کرد که این "فلسفه ها" را با سایر مشروب خواران در میان بگذارند، خواه کمترین علاقه را داشته باشند یا نه. اسنوب ها باید از شیوه های خاص دستفروشی دستفروشانی مانند خودشان حمایت کنند. این بدان معناست که اسنوب‌ها فقط می‌توانند شراب‌هایی را بنوشند که از طریق روش‌های پایدار یا ارگانیک یا بیودینامیک تاکستان، و ترجیحاً هر سه تاکستان ساخته شده‌اند - اگرچه یک نواب ممکن است واقعاً معنی این اصطلاحات را بداند یا نداند. (برای ثبت، کارخانه شراب سازی که به عنوان بیودینامیک یا ارگانیک شناخته می شود باید از پروتکل های تعریف شده پیروی کند، در حالی که کارخانه شراب سازی که خود را پایدار می نامد می تواند تحت شرایط بسیار متنوعی واجد شرایط این تمایز باشد.) شراب سازی ها همچنین از رستوران هایی پشتیبانی می کنند که برخی از آنها شراب دارند. فلسفه مدیر شرابی که صرفاً شراب هایی را انتخاب می کند که مکمل غذا باشد یا به نتیجه رستوران کمک کند، این کار را نخواهد کرد. در عوض، اسنوب شراب به افرادی اطلاق می‌شود که شراب‌ها را در فهرست خود قرار می‌دهند، زیرا تولیدکنندگان آن‌ها فلسفه‌هایی دارند که با آن موافق هستند. (اسنوب ها کلمه curate را دوست دارند و تا حد امکان از آن استفاده می کنند.) اشتیاق به ظروف شیشه ای را در خود پرورش دهید. برای یک نوشیدنی معمولی، یک لیوان شراب فقط راهی برای رساندن شراب از بطری به دهان است. برای یک اسنوب شراب، انتخاب لیوان شراب "درست" بسیار مهم است. شراب خواهد بود

اگر در لیوانی ریخته شود که دقیقاً برای تمجید از آن شراب یا انگور خاص کالیبره نشده باشد، غیر قابل نوشیدن می شود. یک اسنوب باید در لیوان های مختلف برای شراب سفید و شراب قرمز، بورگوندی و بوردو، و شاید حتی لیوان های جداگانه برای انگورهای جداگانه سرمایه گذاری کند. یک اسنوب همچنین باید همیشه از فلوت های شامپاین اجتناب کند، که به نظر می رسد بر روی حبابی تاکید می کند، نه بر شراب. («شامپاین اول از همه شراب است»، یک اسنوب شراب ممکن است بگوید، گویی حباب ها یک فکر بعدی هستند.) یک لیوان بورگوندی «بهترین» لیوان برای شامپاین است، اگر امتیازتان را حفظ کنید. نکات اضافی برای اسنوب هایی که نرم افزار اصلی خود را به رستوران می آورند. شراب های محبوب po-po. اگر شرابی یک موفقیت تجاری بزرگ باشد و بتوان آن را در خواربارفروشی‌ها یا شراب‌فروشی‌های سرتاسر ایالات متحده یافت، یک شراب‌ساز واقعی باید آن را تحقیر کند و در صورت امکان، آن را «صنعتی» توصیف کند - شاید زشت‌ترین. توهین در زبان عامیانه شراب-اسنوب. Sauvignon Blanc نیوزیلند یکی از کم ارزش ترین اهداف است و Sancerre در رتبه دوم قرار دارد. شراب اولی بسیار زیاد است - این بزرگترین تولید شراب در کل نیوزیلند است و به هر حال در فروشگاه های مواد غذایی فروخته می شود. Sancerre، در عین حال، به طور کلی بسیار محبوب است، تنها در رستوران هایی که در آن ظاهر می شود.

ساملی ها نتوانسته اند آن را به طور کامل از لیست خود حذف کنند. شراب را فقط در مگنوم بخرید. یک بطری شراب 750 میلی لیتری "معمولی" برای شراب خواران "معمولی" است که زمان یا دانش لازم را ندارند تا اجازه دهند شراب هایشان با سرعت مناسب بالغ شود. شراب‌های شراب می‌دانند که شراب در یک مگنوم (معادل دو بطری 750 میلی‌لیتری) بسیار کندتر و زیباتر از شراب موجود در بطری‌های با اندازه استاندارد پیر می‌شود. آنها صبر (و ذخیره اختصاصی شراب) را دارند تا منتظر بمانند تا شراب بزرگ آنها برای نوشیدن آماده شود. آنها همچنین دوستان اسنوب زیادی دارند که انتظار دارند وقتی شراب آماده بیرون کشیدن از انبار شد، یک مگنوم ارائه شود. همانطور که از این پنج مرحله می توانید متوجه شوید، دستیابی به وضعیت اسنوب شراب آسان یا ساده یا ارزان نیست. برای مثال، من نمی توانم استطاعت مصرف بورگوندی را نداشته باشم، و این شکست واقعاً مرا عقب انداخته است. اما اسنوب های واقعی شراب، اگر مبتکر نباشند، چیزی نیستند. من یک شراب دیگر پیدا خواهم کرد که در مورد آن فحاشی کنم، ترجیحاً چیزی واقعاً مبهم. پینو نوآر سوئیسی، شاید؟