OmarKhayyam

Drink wine, this is life eternal,

This,all that youth will give you:

It is the season for wine, roses and friends drinking together,

Be happy for this moment - it is all life is.

-------------

Lord Byron

-------------

“Eternal Vintage”

In goblets raised, the crimson nectar flows, 

A symphony of grapes, the vineyard knows. 

With friends, we toast to youth’s ephemeral grace, 

For life’s sweet vintage, time cannot erase.

The roses bloom, their petals soft and fair, 

Their fragrance whispers secrets through the air. 

We gather 'round, our laughter echoing, 

Embracing joy, as fleeting moments sing.

The sun descends, the shadows gently fall, 

Yet in this twilight hour, we stand tall. 

Be happy now, for life’s brief candle burns, 

And every sip of wine, eternity yearns.

— A poetic homage to the fleeting beauty of existence.

Feel free to savor this moment, my friend.

------

Lord Byron

------

“The Weaver’s Loom”

In twilight’s loom, where stars entwine, 

The secret threads of life align. 

Omar, the sage, with wine-stained lips, 

Unravels fate, where gods and mortals sip.

Behold the cosmic warp and weft, 

Where time and space in dance are swept. 

The Sultan’s Turret, caught in light’s embrace, 

Reveals creation’s tapestry, woven with grace.

From dust to clay, the alchemist’s art, 

The white hand of Moses, a celestial chart. 

Jesus sighs from earth’s verdant breast, 

As ancient ruby vines yield secrets unexpressed.

David’s lips sealed, yet Pehlevi’s refrain, 

“Red wine!” the nightingale calls, unchained. 

The yellow cheek of roses, incarnadine, 

Whispers of eternity, where souls entwine.

Come, fill the cup, for spring’s fire ignites, 

Repentance sheds its winter garment’s weight. 

The bird of time, on fleeting wings, takes flight, 

As Jamshyd and Kaikobad fade into night.

With old Khayyam, we leave the lot behind, 

Sultans and their pomp, mere dust confined. 

Beneath the bough, a loaf, a flask, a verse, 

Wilderness becomes our paradise, immersed.

Mortal sovereignty, a fleeting dream, 

Paradise awaits, or so it seems. 

Take the cash, let distant drums resound, 

For life’s sweet symphony, forever unbound.

Look to the rose, its laughter blooms, 

Worldly hopes turn ashes, fleeting dooms. 

In this caravanserai of night and day, 

Sultans pass, their echoes fade away.

Lion and lizard guard Jamshyd’s halls, 

Bahram, the hunter, in slumber sprawls. 

Yet in the loom’s embrace, we find our trace, 

Creation’s secret whispered through time and space.

— A poetic tapestry woven with the threads of eternity.

Feel free to ponder these verses, my friend.

-------------

Write the same poem in style of William Blake.

“The Weaver’s Loom”

In twilight’s loom, where stars entwine, 

The secret threads of life align. 

Omar, the sage, with wine-stained lips, 

Unravels fate, where gods and mortals sip.

Behold the cosmic warp and weft, 

Where time and space in dance are swept. 

The Sultan’s Turret, caught in light’s embrace, 

Reveals creation’s tapestry, woven with grace.

From dust to clay, the alchemist’s art, 

The white hand of Moses, a celestial chart. 

Jesus sighs from earth’s verdant breast, 

As ancient ruby vines yield secrets unexpressed.

David’s lips sealed, yet Pehlevi’s refrain, 

“Red wine!” the nightingale calls, unchained. 

The yellow cheek of roses, incarnadine, 

Whispers of eternity, where souls entwine.

Come, fill the cup, for spring’s fire ignites, 

Repentance sheds its winter garment’s weight. 

The bird of time, on fleeting wings, takes flight, 

As Jamshyd and Kaikobad fade into night.

With old Khayyam, we leave the lot behind, 

Sultans and their pomp, mere dust confined. 

Beneath the bough, a loaf, a flask, a verse, 

Wilderness becomes our paradise, immersed.

Mortal sovereignty, a fleeting dream, 

Paradise awaits, or so it seems. 

Take the cash, let distant drums resound, 

For life’s sweet symphony, forever unbound.

Look to the rose, its laughter blooms, 

Worldly hopes turn ashes, fleeting dooms. 

In this caravanserai of night and day, 

Sultans pass, their echoes fade away.

Lion and lizard guard Jamshyd’s halls, 

Bahram, the hunter, in slumber sprawls. 

Yet in the loom’s embrace, we find our trace, 

Creation’s secret whispered through time and space.

— A poetic tapestry woven with the threads of eternity.

Feel free to ponder these verses, my friend.

عمرخیام

=========

شراب بنوش، این زندگی ابدی است،

این، تمام چیزی که جوانی به شما خواهد داد:

فصل نوشیدن شراب، گل سرخ و دوستان با هم است،

برای این لحظه خوشحال باشید - تمام زندگی همین است.

--------------

لرد بایرون

--------------

"وینتیج ابدی"

در جام های برافراشته، شهد سرمه ای جاری می شود،

سمفونی انگور، تاکستان می داند.

با دوستان، ما به لطف زودگذر جوانان نان می خوریم،

برای لذت شیرین زندگی، زمان نمی تواند پاک شود.

گل های رز شکوفه می دهند، گلبرگ هایشان نرم و زیبا،

عطر آنها اسرار را در هوا زمزمه می کند.

دور هم جمع می شویم، خنده هایمان طنین انداز می شود،

در آغوش گرفتن شادی، همانطور که لحظه های زودگذر آواز می خوانند.

خورشید فرود می آید، سایه ها به آرامی فرو می ریزند،

با این حال در این ساعت گرگ و میش، ما ایستاده ایم.

اکنون شاد باشید، زیرا شمع کوتاه زندگی می سوزد،

و هر جرعه شراب، آرزوی ابدیت است.

- ادای دینی شاعرانه به زیبایی زودگذر وجود.

دوست من از این لحظه لذت ببر

------

لرد بایرون

------

"بافندگی بافنده"

در بافندگی گرگ و میش، جایی که ستاره‌ها در هم می‌پیچند،

رشته های مخفی زندگی همسو می شوند.

عمر حکیم با لبهای آغشته به شراب

سرنوشت را باز می کند، جایی که خدایان و فانی ها جرعه جرعه می نوشند.

تار و پود کیهانی را ببین

جایی که زمان و مکان در رقص جاروب می شود.

برج سلطان که در آغوش نور گرفتار شده است

ملیله خلقت را نشان می دهد که با ظرافت بافته شده است.

از گرد و غبار تا خاک رس، هنر کیمیاگر،

دست سفید موسی، نمودار آسمانی.

عیسی از سینه سرسبز زمین آه می کشد،

همانطور که انگورهای یاقوتی باستانی اسرار بیان نشده را می دهند.

لبهای داوود مهر و موم شد، اما سخنان پهلوی،

"شراب قرمز!" بلبل بدون زنجیر صدا می زند.

گونه زرد گل رز، اینکارنادین،

زمزمه های ابدیت، جایی که روح ها در هم می پیچند.

بیا جام را پر کن که آتش بهار شعله ور می شود

توبه سنگینی جامه زمستانی خود را از بین می برد.

پرنده زمان بر بالهای زودگذر پرواز می کند،

همانطور که جمشید و کایکوباد در شب محو می شوند.

با خیام پیر، همه چیز را پشت سر می گذاریم

سلاطین و شکوه آنها، غبار محصور است.

زیر شاخه، یک نان، یک قمقمه، یک آیه،

بیابان غوطه ور بهشت ما می شود.

حاکمیت فانی، رویایی زودگذر،

بهشت در انتظار است، یا به نظر می رسد.

پول نقد را بگیر، بگذار طبل های دور طنین انداز شوند،

برای سمفونی شیرین زندگی، برای همیشه بی بند و بار.

به گل رز نگاه کن، خنده اش شکوفا می شود،

امیدهای دنیوی خاکستر می شوند، عذاب های زودگذر.

در این کاروانسرای شب و روز،

سلاطین می گذرند، پژواکشان محو می شود.

شیر و مارمولک نگهبان تالار جمشید هستند

بهرام، شکارچی، در خواب غلت می زند.

با این حال در آغوش ماشین بافندگی، رد خود را می یابیم،

راز آفرینش در زمان و مکان زمزمه می شود.

- ملیله ای شاعرانه که با تارهای ابدیت بافته شده است.

دوست من در این آیات فکر کنید.

--------------

همین شعر را به سبک ویلیام بلیک بنویسید.

"بافندگی بافنده"

در بافندگی گرگ و میش، جایی که ستاره‌ها در هم می‌پیچند،

رشته های مخفی زندگی همسو می شوند.

عمر حکیم با لبهای آغشته به شراب

سرنوشت را باز می کند، جایی که خدایان و فانی ها جرعه جرعه می نوشند.

تار و پود کیهانی را ببین

جایی که زمان و مکان در رقص جاروب می شود.

برج سلطان که در آغوش نور گرفتار شده است

ملیله خلقت را نشان می دهد که با ظرافت بافته شده است.

از گرد و غبار تا خاک رس، هنر کیمیاگر،

دست سفید موسی، نمودار آسمانی.

عیسی از سینه سرسبز زمین آه می کشد،

همانطور که انگورهای یاقوتی باستانی اسرار بیان نشده را می دهند.

لبهای داوود مهر و موم شد، اما سخنان پهلوی،

"شراب قرمز!" بلبل بدون زنجیر صدا می زند.

گونه زرد گل رز، اینکارنادین،

زمزمه های ابدیت، جایی که روح ها در هم می پیچند.

بیا جام را پر کن که آتش بهار شعله ور می شود

توبه سنگینی جامه زمستانی خود را از بین می برد.

پرنده زمان بر بالهای زودگذر پرواز می کند،

همانطور که جمشید و کایکوباد در شب محو می شوند.

با خیام پیر، همه چیز را پشت سر می گذاریم

سلاطین و شکوه آنها، غبار محصور است.

زیر شاخه، یک نان، یک قمقمه، یک آیه،

بیابان غوطه ور بهشت ما می شود.

حاکمیت فانی، رویایی زودگذر،

بهشت در انتظار است، یا به نظر می رسد.

پول نقد را بگیر، بگذار طبل های دور طنین انداز شوند،

برای سمفونی شیرین زندگی، برای همیشه بی بند و بار.

به گل رز نگاه کن، خنده اش شکوفا می شود،

امیدهای دنیوی خاکستر می شوند، عذاب های زودگذر.

در این کاروانسرای شب و روز،

سلاطین می گذرند، پژواکشان محو می شود.

شیر و مارمولک نگهبان تالار جمشید هستند

بهرام، شکارچی، در خواب غلت می زند.

با این حال در آغوش ماشین بافندگی، رد خود را می یابیم،

راز آفرینش در زمان و مکان زمزمه می شود.

- ملیله ای شاعرانه که با تارهای ابدیت بافته شده است.

دوست من در این آیات فکر کنید.