موش های پشمالو اولین قدم برای احیای ماموت هستند

انقراض معمولا برای خیر است. با این حال، وقتی صحبت از ماموت پشمالو می شود، این قانون اکنون در حال تغییر است. از زمانی که این جانور فیل مانند روی زمین راه می‌رفت، 4000 سال می‌گذرد، اما برخی از DNA آن در حال حاضر در چندین گونه توسط دانشمندان آزمایشگاه عظیم و علوم زیستی مستقر در دالاس روی موش کار می‌کند. موش ها دارای پوشش کوتاه و قهوه ای مایل به خاکستری نیستند، بلکه موهای بلند، موج دار و پشمی ماموت را دارند. آنها همچنین متابولیسم چربی را تسریع کرده اند که به آن کمک کرد تا در آخرین عصر یخبندان زنده بماند. هر دوی این ویژگی‌ها نتیجه ویرایش ژنی هستند که دانشمندان حیوانات عظیم‌الجثه امیدوارند در اوایل سال 2028، احیای خود ماموت را تسریع بخشد. Colossal از زمان تأسیس شرکت در سال 2021 روی بازیابی ماموت کار می‌کند. انقراض نسبتاً اخیر این حیوان به این معنی است که DNA آن در شمال حفظ شده است. در پرمافرا عظیم، برای پروژه انقراض خود، ژنوم نزدیک به 60 ماموت بازیابی شده را جمع آوری کرده است. موش ها به این دلیل وارد می شوند که بازآفرینی یک گونه از مواد خام بیولوژیکی کار دشواری است. این شامل تعیین دقیق ژن‌های مسئول ویژگی‌هایی است که ماموت را از فیل آسیایی متمایز می‌کند - رابطه تکاملی نزدیک آن - ویرایش ژنوم یک جنین فیل و کاشت آن در رحم یک فیل ماده امروزی. پس از 22 ماه (دوره معمول بارداری برای یک فیل)، یک ماموت عصر یخبندان باید در دنیای عصر کامپیوتر متولد شود. اما سرعت گیرها زیاد است. کسب و کار بازنویسی ژنوم ها نیازمند آزمایش های گسترده با صدها جنین است تا اطمینان حاصل شود که ژن های کلیدی به درستی ویرایش می شوند. تنها راه برای آزمایش اینکه آیا آنها واقعاً هستند یا خیر این است که جنین ها را در دوران بارداری دنبال کنید و ببینید آیا یک ماموت زنده ظاهر می شود یا خیر. با این حال، تقریباً دو سال طول می کشد تا حتی یک حیوان آزمایشی به دنیا بیاید و این روند را غیرعملی می کند. علاوه بر این، فیل های آسیایی بسیار اجتماعی، باهوش و در خطر انقراض هستند و برای آزمایش آنها موانع اخلاقی ایجاد می کنند. موش را وارد کنید، حیوانی که ژنوم آن به خوبی قابل درک است و به راحتی قابل دستکاری است و دوره بارداری 20 روزه اش به آن اجازه می دهد تا به سرعت از جنین به توله موش تبدیل شود. در آزمایش فعلی، محققان هفت ژن را شناسایی کردند که پوشش طلایی و پشمی ماموت و متابولیسم لیپید آن را کد می‌کنند. آنها سپس جنین های موش را برای بیان این ویژگی ها برنامه ریزی مجدد کردند. در طی پنج دور آزمایش، آنها 38 توله موش تولید کردند که توسط موش‌های جایگزین باردار و متولد شدند. همه توله ها ویژگی های ماموت را بیان کردند. با این حال، هنوز کار زیادی برای انجام دادن وجود دارد. ماموت بسیار فراتر از خز و چربی آن است و قبل از اینکه بتوانید وارد قرن بیست و یکم شوید، دانشمندان باید ده ها ژن دیگر را مهندسی کنند، از جمله ژن هایی که رگ های خونی آن را تنظیم می کنند، متابولیسم مقاوم در برابر سرما و توزیع دقیق لایه های چربی آن در اطراف بدنش. سپس آنها باید آن را در مدل های بیشتری از ماوس آزمایش کنند و تنها در صورت موفقیت در آنجا، همان تکنیک را روی یک فیل امتحان می کنند. دانشمندان  آزمیشگاه غول پیکر همه اینها را اولین قدم در توسعه فناوری انقراض با کاربرد گسترده تر می دانند. این شرکت به مطالعاتی اشاره می کند که نشان می دهد تا سال 2050 تا 50 درصد از گونه های زمین ممکن است منقرض شوند - عمدتاً به دلیل تغییرات آب و هوایی - که منجر به تخریب زمین، از بین رفتن تنوع، افزایش گونه های مهاجم و ناامنی غذایی برای بشریت می شود. دستگیری تغییرات آب و هوایی گامی حیاتی است، اما به کندی توسط سیاستگذاران و مردم پذیرفته شده است. احیای گونه هایی که در حال ناپدید شدن هستند - یا تقویت قلب ژنتیکی گونه هایی که در معرض خطر انقراض هستند برای کمک به سازگاری آنها با دنیای در حال تغییر - یکی دیگر از سیاست های بیمه در برابر زوال محیطی است.