صلح ترامپی

 

صلح ترامپی

آقا، این قضیه‌ی صلح خاورمیانه شده شبیه اون گلدون چینی عتیقه که از دستت افتاده و هزار تیکه شده. حالا "ترامپ کبیر" اومده یه چسب نواری زده به نصف تیکه‌ها و می‌گه: «ببینید! تعمیر شد! اینم طلوع خاورمیانه‌ی جدید، پاشید دست بزنید!»

معامله‌ی گروگان و زندانی رو که انجام داده، خیلی هم عالی! ۲۰ تا گروگان آزاد شدن و چند صد تا زندانی فلسطینی. ترامپ هم سینه سپر کرده، انگار نه انگار اینا همه سر یه جنگی بوده که ته‌ش رو جمع نکرده. مثل این می‌مونه که تو دعوای زن و شوهری، فقط بگی: «باشه، شب خونه می‌خوابیم، ولی در مورد اینکه چرا اصلاً دعوا کردیم، حرف نمی‌زنیم!»

حالا کجای کار می‌لنگه؟

همون "راه حل دو کشوری" معروف، که سازمان ملل و همه می‌گن باید باشه، تو این توافق نیست! یعنی چی؟ یعنی شما فقط نیمی از گلدون رو چسبوندی، نصفه‌ی دیگه‌ش هنوز روی زمینه.

• فلسطینی‌ها: هنوز کشور ندارن که بگن "کشورمون". مثل این می‌مونه که تو یه خونه، نصف اتاق مال تو باشه، ولی سند کل خونه دست اون یکی باشه.
• اسرائیل: همچنان مناطق کلیدی رو کنترل می‌کنه. انگار تو همون خونه، تو اتاقت هستی، ولی دکمه‌ی چراغ و شیر آب دست همسایه‌ته.

نتیجه چی می‌شه؟ صلح تبدیل می‌شه به یه "آتش‌بس موقت"، مثل وقت‌هایی که برای غذا خوردن یا نماز خوندن، جنگ رو متوقف می‌کنن.

چرا این صلح، "صلح قلابی" است؟

آقا، صلحِ بدون عدالت، مثل اینه که شما بری دکتر، دکتر فقط بگه تب نداری، ولی نپرسه چرا تب کردی! خب، یه هفته دیگه که دوباره تب می‌کنی!

اگه فلسطینی‌ها احساس کنن حقشون رو خوردن، کینه میشه سوختِ جنگ بعدی. اگه اسرائیلی‌ها احساس کنن امنیتشون تضمین نشده، دوباره می‌ترسن و دیوار می‌کشن.

تا وقتی که یه نقشه‌ی راه واضح نباشه که بگه: "بفرمایید، اینم سهم تو، اینم سهم من؛ با عزت و احترام کنار هم زندگی کنید"، این چرخه خشونت فقط یه "استراحت بین دو نیمه" است.

قدم بعدی؟

بعضی‌ها می‌گن: "باید دو تا کشور بشه، مثل دو تا همسایه که دیوار مشترک دارن." بعضی‌ها هم می‌گن: "نه آقا، بیاید ایده‌های جدید بدیم، مثلاً حکومت مشترک یا یه ائتلاف منطقه‌ای، شاید جواب داد."

خلاصه اینکه، این صلحِ جدید ترامپ، فقط یه "تیتر خبر" خوشگل و یه "دست دادن" جلوی دوربین بود. برای صلح واقعی، باید بشینن و مشکل رو از ریشه حل کنن، نه اینکه با یه چسب نواری، ظاهر قضیه رو بزک کنن و بگن: "خوب شد!"