An economic thought experiment 

What would humans do in a world of ultra powerful artificial intelligence?

In “Wall-E”, a film released in 2008, humans live in what could be described as a world of fully automated luxury communism. Artificially intelligent robots, which take wonderfully diverse forms, are responsible for all productive labour. People get fat, hover in armchairs and watch television. The “Culture” series by Iain M. Banks, a Scottish novelist, goes further, considering a world in which ai has grown sufficiently powerful as to be superintelligent—operating far beyond anything now foreseeable. The books are favorites of Jeff Bezos and Elon Musk, the bosses of Amazon and Tesla, respectively. In the world spun by Banks, scarcity is a thing of the past and ai “minds” direct most production. Humans turn to art, explore the cultures of the vast universe and indulge in straightforwardly hedonistic pleasures. Such stories may seem far fetched. But rapid progress in generative  ai—the sort that underpins Openai’s popular chatbot, Chatgpt—has caused many to take them more seriously. On May 22nd Openai’s founders published a blog post saying that “it’s conceivable that within the next ten years, ai systems will exceed expert skill level in most domains, and carry out as much productive activity as one of today’s largest corporations.” Last summer forecasters on Metaculus, an online prediction platform that is a favorite of many techies, thought it would take until the early 2040s to produce an ai capable of tricking humans into thinking that it was human after a two hour chat, had good enough robotic capabilities to assemble a model car and could pass various other challenging cognitive tests. After a year of astonishing ai breakthroughs, Metaculus forecasters now think that this will happen by the early 2030s. There is no shortage of money for research, either. Five new generative ai unicorns (startups valued at $1bn or more) have already been minted this year.  The road to a general  ai—one better than the very best of humanity at everything—could take longer than expected. Nevertheless, the rising possibility of ultra powerful air raises the question of what would be left for humans when it arrives. Would they become couch potatoes as in “Wall­E”? Here is a thought experiment, guided by the principles of economics, to provide something of an answer. AI is your oyster Inevitably, such a thought experiment involves some fairly heroic assumptions. For a start, we suppose that ai will be benevolent, controllable and distinguishable from humans. We also suppose that human culture will not be radically altered by technological progress to the point that people begin to love or even worship ais. Instead, we imagine ai as a tool: a virtual, super­smart, dirt cheap bot. We assume that constraints on the widespread use of ai, such as energy limits, will be resolved. None of this is guaranteed, but it helps make an exercise like this possible.  In 2019 Philippe Aghion, Ben Jones and Chad Jones, three economists, modeled the impact of ai. They found that explosive economic growth was plausible if AI could be used to automate all production, including the process of research itself—and thus self improve. A nearly unlimited number of AIs could work together on any given problem, opening up vast scientific possibilities. Yet their modeling carried an important caveat. If ai automated most but not all production, or most but not all of the research process, growth would not take off. As the economists put it: “Economic growth may be constrained not by what we do well but rather by what is essential and yet hard to improve.” An idea put forward by William Baumol, a late economist, offers an explanation for this. In a paper published in 1965, he and William Bowen, a colleague, examined wages in the performing arts. They noted that the “output per man hour of the violinist playing a Schubert quartet in a standard concert hall is relatively fixed”. Even as technological progress made other industries more productive, the performing arts remained unaffected. Because humans were still willing to spend on the arts even as prices rose—demand was “inelastic”—the arts took up more of  gdp and therefore weighed on overall growth.  Baumol’s example points to a broader principle. If the domains that ai is able to fully automate are only imperfect substitutes for those which it cannot, and the demand for non automatable industries is hard to budge, then the unproductive sectors will grow as a share of GDP, reducing overall growth. Messrs Aghion, Jones and Jones note that this is in fact what has happened across much of the past century. Technology has automated swathes of agriculture and manufacturing, driving down the relative price of their outputs. As a result, people have spent a greater share of their incomes on industries such as education, health care and recreation, which have not seen the same productivity gains. Will Baumol’s story matter in a world in which ai is more capable than the most talented humans? If the ai is not embodied— maybe because progress in robotics lags that in computing—then the answer is surely yes. Much of the economy, including construction and manufacturing, is decidedly physical. There are countless forms of employment, including many in health care, that require a combination of braininess and an ability to traverse the physical world. These jobs would only increase in importance in a scenario where ai began to dominate cognitive labour. Humans would work in the physical world, perhaps under the guidance of AI “chief executives” or “professors”.

But what if ultra powerful AI develops super humanoid robots, too? Material needs would almost certainly be met by machine hands. One might then expect humanity to give up on toil, much like in “Wall­E”. Indeed, in 1930 John Maynard Keynes, another economist, penned an essay entitled “Economic Possibilities for our Grandchildren”, in which he speculated that a century in the future people would work for less than 15 hours a week. The growth generated by technology would solve the “economic problem”, he predicted, and allow people to turn their attention to activities that are intrinsically pleasurable. Admittedly, Keynes’s 15­hour work week has not arrived—but higher levels of wealth, which may increase the appeal of leisure, have cut working hours much as he expected. The average number of hours worked a week in the rich world has fallen from around 60 in the late 20th century to under 40 today.  There are, nevertheless, some wants that perhaps only humans can satisfy even in a world of supercharged, embodied ai.It is also worth noting that what is intrinsically pleasurable may include work. Consider three areas where humans may still have a role: work that is blurred with play, play itself and work where humans retain some kind of an advantage. Fun and games Start with the blurring boundary between work and play. Although working hours have fallen over the past century, most of the drop was before the 1980s. Increasingly, rich people labour for longer than poorer people. Keynes’s essay hints at an explanation for this odd development. He divided human desires in two: “Those needs which are absolute in the sense that we feel them whatever the situation of our fellow human beings may be, and those which are relative in the sense that we feel them only if their satisfaction lifts us above, makes us feel superior to, our fellows. Keynes perhaps underestimated the size of this second class of wants. A cynic might suggest that entire academic disciplines fall into it: existing with no apparent value to the world, with academics nevertheless competing furiously for status based on their braininess. Economists would say that, for many, work has become a “consumption good”, offering far more utility than the income it generates.  Games offer another hint as to why people may not stop working altogether. Millions of people are employed in entertainment and sports, competing for clout in activities that some consider immaterial. Perhaps when AIs overtake humans, interest in watching such games will wane. But evidence from sports where humans are already second rate suggests otherwise. Since IBM's DeepBlue defeated Garry Kasparov, the world grandmaster, in chess in 1997, interest in the game has only increased. Other games that have been “solved” by  ai, including Go, an ancient Chinese board game, and competitive video games, have witnessed a similar pattern. Across the world the number of video game players has nearly doubled in the past decade, reaching 3.2bn last year. Nowadays a growing class of gamers compete or stream for a living.  ai might supercharge this interest. As Banks speculated, humans might specialize in “the things that really [matter] in life, such as sport, games, romance, studying dead languages, barbarian societies and impossible problems, and climbing high mountains without the aid of a safety harness.” Other humans would presumably want to watch them, too. It seems unlikely that people will give up control of politics to robots. Once ais surpasses humans, people will presumably pay even closer attention to them. Some political tasks might be delegated: humans could, for instance, put their preferences into an AI model that produces proposals for how to balance them. Yet as a number of political philosophers, including John Locke in the 17th century and John Rawls in the 20th, have argued, participation in political procedures gives outcomes legitimacy in the eyes of fellow citizens. There would also be more cynical considerations at play. Humans like to have influence over one another. This would be true even in a world in which everyone’s basic needs and wants are met by machines. Indeed, the wealthiest 1% of Americans participate politically at two to three times the rate of the general public on a range of measures from voting to time spent on politics. Last, consider areas where humans have an advantage in providing a good or service—call it a “human premium”. This premium would preserve demand for labour even in an age of super advanced ai. One place where this might be true is in making private information public. So long as people are more willing to share their secrets with other people than machines, there will be a role for those who are trusted to reveal that information to the world selectively, ready for it then to be ingested by machines. Your correspondent would like to think that investigative journalists will still have jobs.  The human premium might appear elsewhere, too. People value history, myths and meaning. Non Fungible tokens, for which provenance can be verified on a blockchain, are typically valued at many multiples more than images with identical pixels but a different history. In areas such as caregiving and therapy, humans derive value from others spending their scarce time with them, which adds feeling to an interaction. Artificial diamonds, which have the same molecular structure as those from the ground, trade at an enormous discount—around 70% by one estimate. In the future, items with a “made by a human'' tag might be especially desirable.  People problems If this premium is big enough, it could even weigh on growth. Divide the sectors of the economy into those with a large human premium and those without. If humans do not substitute machine produced goods and services for those made by fellow humans, the Baumol effect would only deepen. Measured economic growth could even hit zero. Indeed, if extremely powerful  AI failed to supercharge growth, it would suggest that the economy had already moved beyond materiality towards play, politics and areas where what people value most of all is interacting with others.  Perhaps one day  AIs will produce entirely new goods and services that will outcompete the desire to please and interact with other humans. The manner in which such a contest played out would reveal something profound: just how much of a “social animal” is a human?

یک آزمایش فکری اقتصادی 

عشق و درگیری انسان ها در دنیای هوش مصنوعی فوق العاده قدرتمند چه می کنند؟ 

در «وال-ای»، فیلمی که در سال 2008 منتشر شد، انسان‌ها در جایی زندگی می‌کنند که می‌توان آن را دنیای کمونیسم لوکس کاملاً خودکار توصیف کرد. ربات‌های باهوش مصنوعی که اشکال شگفت‌انگیز متنوعی دارند، مسئول تمام کار مولد هستند. مردم چاق می شوند، روی صندلی های راحتی شناور می شوند و تلویزیون تماشا می کنند. مجموعه «فرهنگ» نوشته ایین ام بنکس، رمان‌نویس اسکاتلندی، فراتر می‌رود و دنیایی را در نظر می‌گیرد که در آن هوش به اندازه‌ای قدرتمند شده است که فوق‌هوشمند باشد - بسیار فراتر از هر چیزی که اکنون قابل پیش‌بینی است. این کتاب‌ها به ترتیب مورد علاقه جف بزوس و ایلان ماسک، روسای آمازون و تسلا هستند. در دنیایی که بانک‌ها آن را می‌چرخانند، کمیابی چیزی از گذشته است و «ذهن» بیشتر تولید را هدایت می‌کند. انسان‌ها به هنر روی می‌آورند، فرهنگ‌های جهان پهناور را کاوش می‌کنند و به لذت‌های مستقیم لذت‌بخش می‌پردازند. چنین داستان هایی ممکن است دور از ذهن به نظر برسند. اما پیشرفت سریع در ai مولد - نوعی که زیربنای چت ربات محبوب Openai، Chatgpt است - باعث شده است که بسیاری آنها را جدی‌تر بگیرند. در 22 می، بنیانگذاران Openai یک پست وبلاگی منتشر کردند که می‌گفت: «می‌توان تصور کرد که در ده سال آینده، سیستم‌های هوش مصنوعی در بیشتر حوزه‌ها از سطح مهارت‌های متخصص فراتر رفته و به اندازه یکی از بزرگترین شرکت‌های امروزی، فعالیت‌های سازنده‌ای را انجام خواهند داد». تابستان گذشته پیش‌بینی‌کنندگان در متاکولوس، یک پلت‌فرم پیش‌بینی آنلاین که مورد علاقه بسیاری از فن‌آوران است، فکر می‌کردند تا اوایل دهه 2040 طول می‌کشد تا یک هوش مصنوعی بسازد که بتواند انسان‌ها را پس از یک چت دو ساعته به این فکر کند که انسان است و به اندازه کافی رباتیک دارد. توانایی مونتاژ یک خودروی مدل و گذراندن آزمون‌های مختلف شناختی چالش برانگیز دیگر. پس از یک سال پیشرفت‌های شگفت‌انگیز هوش مصنوعی، پیش‌بینی‌کنندگان متاکولوس اکنون فکر می‌کنند که این اتفاق تا اوایل دهه 2030 رخ خواهد داد. کمبود پول برای تحقیق نیز وجود ندارد. پنج تک شاخ مولد ai (استارت‌آپ‌هایی با ارزش ۱ میلیارد دلار یا بیشتر) در سال جاری ساخته شده‌اند. راه رسیدن به یک هدف کلی - هدفی که در همه چیز بهتر از بهترین های بشریت است - ممکن است بیشتر از حد انتظار طول بکشد. با این وجود، افزایش احتمال وجود هوای فوق العاده قدرتمند این سوال را مطرح می کند که چه چیزی برای انسان در زمان رسیدن آن باقی می ماند. آیا آنها مانند "WallE" تبدیل به سیب زمینی کاناپه می شوند؟ در اینجا یک آزمایش فکری وجود دارد که توسط اصول اقتصاد هدایت می شود تا پاسخی به آن ارائه شود. هوش مصنوعی صدف شماست ناگزیر، چنین آزمایش فکری شامل برخی فرضیات نسبتاً قهرمانانه است. برای شروع، ما فرض میکنیم که ai خیرخواه، قابل کنترل و قابل تشخیص از انسان خواهد بود. ما همچنین فرض می کنیم که فرهنگ بشری به طور اساسی با پیشرفت تکنولوژی تغییر نخواهد کرد تا جایی که مردم شروع به عشق و یا حتی پرستش هدف کنند. در عوض، ما Ai را به عنوان یک ابزار تصور می کنیم: یک ربات مجازی، فوق هوشمند، ارزان قیمت. ما فرض می‌کنیم که محدودیت‌های استفاده گسترده از ai، مانند محدودیت‌های انرژی، برطرف خواهد شد. هیچ یک از اینها تضمین نشده است، اما به امکان انجام تمرینی مانند این کمک می کند. در سال 2019، فیلیپ آگیون، بن جونز و چاد جونز، سه اقتصاددان، تأثیر هوش مصنوعی را مدل‌سازی کردند. آنها دریافتند که رشد اقتصادی انفجاری در صورتی قابل قبول است که از هوش مصنوعی برای خودکارسازی تمام تولیدات، از جمله خود فرآیند تحقیق و در نتیجه بهبود خود استفاده شود. تعداد تقریباً نامحدودی از هوش مصنوعی می‌توانند روی هر مشکلی با هم کار کنند و فرصت‌های علمی گسترده‌ای را به وجود آورند. با این حال مدل سازی آنها یک هشدار مهم را به همراه داشت. اگر هوش مصنوعی بیشتر، اما نه تمام تولید، یا بیشتر، اما نه تمام فرآیندهای تحقیقاتی را خودکار کند، رشد رشد نخواهد کرد. همانطور که اقتصاددانان می گویند: "رشد اقتصادی ممکن است نه به واسطه کارهایی که ما به خوبی انجام می دهیم، بلکه به دلیل آنچه ضروری است و در عین حال بهبود آن دشوار است، محدود شود." ایده ای که توسط ویلیام بامول، اقتصاددان فقید ارائه شده است، توضیحی برای این موضوع ارائه می دهد. در مقاله ای که در سال 1965 منتشر شد، او و ویلیام بوون، همکارش، دستمزدها را در هنرهای نمایشی بررسی کردند. آنها خاطرنشان کردند که "خروجی به ازای هر ساعت از ویولونیست که یک کوارتت شوبرت را در یک سالن کنسرت استاندارد می نوازد نسبتا ثابت است". حتی زمانی که پیشرفت تکنولوژی باعث تولید سایر صنایع شد، هنرهای نمایشی بی‌تأثیر باقی ماندند. از آنجایی که حتی با افزایش قیمت‌ها، انسان‌ها همچنان مایل بودند برای هنر هزینه کنند - تقاضا "بی ارتجاع" بود - هنرها تولید ناخالص داخلی بیشتری را به خود اختصاص دادند و بنابراین بر رشد کلی تأثیر گذاشتند. مثال بامول به اصل گسترده تری اشاره می کند. اگر حوزه‌هایی که ai قادر به خودکارسازی کامل آن‌ها باشد، تنها جایگزین‌های ناقصی برای آن‌هایی باشند که نمی‌تواند، و تقاضا برای صنایع غیرخودکار به سختی جابه‌جا می‌شود، آن‌گاه بخش‌های غیرمولد به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی رشد خواهند کرد و رشد کلی را کاهش می‌دهند. آقایان آگیون، جونز و جونز خاطرنشان می کنند که این در واقع همان چیزی است که در بیشتر قرن گذشته اتفاق افتاده است. فناوری بخش‌هایی از کشاورزی و تولید را خودکار کرده است و قیمت نسبی تولیدات آنها را کاهش می‌دهد. در نتیجه، مردم سهم بیشتری از درآمد خود را صرف صنایعی مانند آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و تفریحی کرده‌اند که محصولات مشابهی را ندیده‌اند.

سودآوری آیا داستان بامول در دنیایی که هوش از با استعدادترین انسان‌ها تواناتر است، اهمیت خواهد داشت؟ اگر هوش مصنوعی تجسم نشده باشد - شاید به این دلیل که پیشرفت در رباتیک نسبت به محاسبات عقب است - قطعاً پاسخ مثبت است. بیشتر اقتصاد، از جمله ساخت و ساز و تولید، به طور قطع فیزیکی است. اشکال بی شماری از اشتغال، از جمله بسیاری از آنها در مراقبت های بهداشتی، وجود دارد که به ترکیبی از هوش و توانایی برای عبور از دنیای فیزیکی نیاز دارد. اهمیت این مشاغل تنها در سناریویی افزایش می یابد که هوش مصنوعی بر کار شناختی تسلط پیدا کند. انسان ها در دنیای فیزیکی کار می کنند، شاید تحت هدایت «مدیران ارشد» یا «استادان» هوش مصنوعی.

اما اگر هوش مصنوعی فوق العاده قدرتمند ربات های فوق انسان نما را نیز توسعه دهد، چه؟ تقریباً مطمئناً نیازهای مادی با دست ماشین برآورده می شود. در این صورت ممکن است انتظار داشته باشیم که بشریت از کار دست بکشد، دقیقاً مانند "WallE". در واقع، در سال 1930، جان مینارد کینز، اقتصاددان دیگر، مقاله‌ای با عنوان «امکانات اقتصادی برای نوه‌های ما» نوشت و در آن حدس زد که یک قرن در آینده مردم کمتر از 15 ساعت در هفته کار خواهند کرد. او پیش‌بینی کرد که رشد ایجاد شده توسط فناوری «مشکل اقتصادی» را حل می‌کند و به مردم اجازه می‌دهد تا توجه خود را به فعالیت‌هایی معطوف کنند که ذاتاً لذت‌بخش هستند. مسلماً 15 ساعت کاری در هفته کینز فرا نرسیده است - اما سطوح بالاتر ثروت، که ممکن است جذابیت اوقات فراغت را افزایش دهد، ساعات کار را تا حد انتظار او کاهش داده است. میانگین ساعات کار در هفته در کشورهای ثروتمند از حدود 60 ساعت در اواخر قرن بیستم به کمتر از 40 ساعت در حال حاضر کاهش یافته است. با این حال، برخی خواسته‌ها وجود دارد که شاید فقط انسان‌ها بتوانند حتی در دنیایی از هوش تجسم‌یافته‌ی فوق‌شارژ را برآورده کنند. همچنین شایان ذکر است که آنچه ذاتاً لذت‌بخش است ممکن است شامل کار باشد. سه حوزه را در نظر بگیرید که در آن انسان ها ممکن است هنوز نقش داشته باشند: کاری که با بازی محو می شود، خود بازی و کاری که در آن انسان ها نوعی مزیت را حفظ می کنند. سرگرمی و بازی با مرز محو بین کار و بازی شروع کنید. اگرچه ساعات کار در قرن گذشته کاهش یافته است، اما بیشتر این کاهش قبل از دهه 1980 بوده است. به طور فزاینده ای، افراد ثروتمند برای مدت طولانی تری نسبت به افراد فقیر کار می کنند. مقاله کینز به توضیحی برای این تحول عجیب اشاره می کند. او خواسته‌های انسان را به دو بخش تقسیم کرد: «آنهایی که مطلق هستند، به این معنا که ما آنها را در هر شرایطی که همنوعانمان ممکن است احساس می‌کنیم، و نیازهایی که نسبی هستند، به این معنا که تنها در صورتی آنها را احساس می‌کنیم که ارضای آنها ما را بالاتر ببرد. ، باعث می شود نسبت به همنوعان خود احساس برتری کنیم. کینز شاید اندازه این دسته دوم از خواسته ها را دست کم گرفته بود. یک بدبین ممکن است نشان دهد که تمام رشته های دانشگاهی در آن قرار می گیرند: وجود بدون ارزش ظاهری برای جهان، با وجود اینکه دانشگاهیان به شدت برای کسب موقعیت بر اساس هوش و ذکاوت خود رقابت می کنند. اقتصاددانان می گویند که برای بسیاری، کار به یک «کالای مصرفی» تبدیل شده است، که سود بسیار بیشتری نسبت به درآمدی که ایجاد می کند ارائه می دهد. بازی‌ها اشاره دیگری به این موضوع می‌دهند که چرا ممکن است افراد به طور کامل کار را متوقف نکنند. میلیون‌ها نفر در سرگرمی‌ها و ورزش‌ها به کار گرفته می‌شوند و برای تأثیرگذاری در فعالیت‌هایی که برخی آن را بی‌اهمیت می‌دانند، رقابت می‌کنند. شاید زمانی که هوش مصنوعی از انسان ها پیشی می گیرد، علاقه به تماشای چنین بازی هایی کاهش یابد. اما شواهد از ورزش هایی که در آن انسان ها در حال حاضر در رتبه دوم قرار دارند، خلاف این را نشان می دهد. از زمانی که DeepBlue IBM در سال 1997 گری کاسپاروف، استاد بزرگ جهان را در شطرنج شکست داد، علاقه به این بازی تنها افزایش یافته است. بازی های دیگری که توسط ai "حل" شده اند، از جمله Go، یک بازی رومیزی باستانی چینی، و بازی های ویدئویی رقابتی، شاهد الگوی مشابهی بوده اند. در سراسر جهان تعداد بازیکنان بازی های ویدیویی در دهه گذشته تقریباً دو برابر شده است و در سال گذشته به 3.2 میلیارد نفر رسیده است. امروزه طبقه رو به رشدی از گیمرها برای امرار معاش با هم رقابت می کنند یا به صورت استریم می پردازند. Ai ممکن است این علاقه را افزایش دهد. همانطور که بنکس حدس می‌زد، انسان‌ها ممکن است در «چیزهایی که واقعاً در زندگی [مهم] هستند، مانند ورزش، بازی‌ها، عاشقانه‌ها، مطالعه زبان‌های مرده، جوامع بربر و مشکلات غیرممکن، و بالا رفتن از کوه‌های بلند بدون کمک تسمه ایمنی، تخصص داشته باشند». احتمالاً انسان های دیگر نیز می خواهند آنها را تماشا کنند. بعید به نظر می رسد که مردم کنترل سیاست را به ربات ها واگذار کنند. به محض اینکه آیس از انسان پیشی بگیرد، احتمالاً مردم توجه بیشتری به آنها خواهند داشت. برخی از وظایف سیاسی ممکن است محول شوند: برای مثال، انسان ها می توانند ترجیحات خود را در یک مدل هوش مصنوعی قرار دهند که پیشنهادهایی را برای نحوه متعادل کردن آنها ارائه می دهد. با این حال، همانطور که تعدادی از فیلسوفان سیاسی، از جمله جان لاک در قرن هفدهم و جان رالز در قرن بیستم، استدلال کرده‌اند، مشارکت در رویه‌های سیاسی به نتایج در نظر همشهریان مشروعیت می‌بخشد. همچنین ملاحظات بدبینانه تری در بازی وجود خواهد داشت. انسان ها دوست دارند بر یکدیگر تأثیر بگذارند. این امر حتی در دنیایی که در آن نیازها و خواسته‌های اساسی همه توسط ماشین‌ها برآورده می‌شود نیز صادق است. در واقع، یک درصد از ثروتمندترین آمریکایی ها با دو تا سه برابر نرخ مشارکت سیاسی در طیف وسیعی از اقدامات مشارکت می کنند.

از رای دادن تا زمانی که صرف سیاست می شود. در آخر، حوزه‌هایی را در نظر بگیرید که انسان‌ها در ارائه یک کالا یا خدمات دارای مزیت هستند – آن را «حق بیمه انسانی» بنامید. این حق بیمه باعث حفظ تقاضا برای نیروی کار حتی در عصر هوش مصنوعی فوق العاده پیشرفته می شود. یکی از مواردی که ممکن است این موضوع درست باشد، عمومی کردن اطلاعات خصوصی است. تا زمانی که مردم تمایل بیشتری به در میان گذاشتن اسرار خود با افراد دیگر به جز ماشین‌ها داشته باشند، برای افرادی که مورد اعتماد هستند، نقشی وجود خواهد داشت که آن اطلاعات را به صورت گزینشی در اختیار جهان بگذارند، و آماده باشند تا سپس توسط ماشین‌ها بلعیده شوند. خبرنگار شما دوست دارد فکر کند که روزنامه نگاران تحقیقی همچنان شغل خواهند داشت. حق بیمه انسانی ممکن است در جای دیگری نیز ظاهر شود. مردم برای تاریخ، اسطوره ها و معنا ارزش قائل هستند. توکن‌های غیرقابل تعویض، که منشأ آن‌ها را می‌توان در یک بلاک چین تأیید کرد، معمولاً چندین برابر بیشتر از تصاویر با پیکسل‌های یکسان اما تاریخچه متفاوت ارزش گذاری می‌شوند. در حوزه‌هایی مانند مراقبت و درمان، انسان‌ها ارزشی را از دیگران به دست می‌آورند که وقت کمیاب خود را با آنها می‌گذرانند، که این احساس را به تعامل می‌افزاید. الماس های مصنوعی، که ساختار مولکولی مشابهی با الماس های زمین دارند، با تخفیف بسیار زیادی معامله می شوند - حدود 70 درصد بر اساس یک برآورد. در آینده، اقلام با برچسب "ساخته شده توسط انسان" ممکن است به ویژه مطلوب باشند. مشکلات مردم اگر این حق بیمه به اندازه کافی بزرگ باشد، حتی می تواند بر رشد تاثیر بگذارد. بخش‌های اقتصاد را به بخش‌هایی تقسیم کنید که دارای حق بیمه انسانی زیادی هستند و بخش‌هایی که فاقد آن هستند. اگر انسان ها کالاها و خدمات تولید شده توسط ماشین را جایگزین کالاها و خدماتی که توسط همنوعان ساخته شده اند نکنند، اثر Baumol عمیق تر می شود. رشد اقتصادی اندازه گیری شده حتی می تواند به صفر برسد. در واقع، اگر هوش مصنوعی بسیار قدرتمند نتواند رشد را افزایش دهد، نشان می دهد که اقتصاد از قبل فراتر از مادیات به سمت بازی، سیاست و حوزه هایی رفته است که در آن چیزی که مردم بیش از همه برایشان ارزش قائل هستند تعامل با دیگران است. شاید روزی هوش مصنوعی کالاها و خدمات کاملاً جدیدی تولید کند که بر میل به راضی کردن و تعامل با انسان‌های دیگر غلبه کند. نحوه انجام چنین مسابقه‌ای چیزی عمیق را آشکار می‌کند: انسان چقدر «حیوان اجتماعی» است؟