قدرت پول

در اوایل صبح ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳، یک ماشین در خیابان های سانتیاگو در حال مسابقه بود. چندی پیش، سالوادور آلنده، رئیس جمهور شیلی، تماس تلفنی دریافت کرد و در مورد شورش نیروی دریایی در شهر بندری والپارایسو به او هشدار داد. هنگامی که ژنرال آگوستو پینوشه با فرمانده ارتش خود برای دریافت اخبار تماس گرفت، او گفت که تحقیق خواهد کرد و با او تماس خواهد گرفت. چند دقیقه سکوت کافی بود تا رئیس جمهور متوجه شود که پینوشه قرار نیست تماس بگیرد. آلنده با عجله به کاخ ریاست جمهوری شتافت تا به متحدانش هشدار دهد که کودتا در شرف وقوع است. تلاش رئیس جمهور برای ایجاد یک مدینه فاضله سوسیالیستی در شیلی همیشه خطرناک بوده است. او در انتخابات ۱۹۷۰ با یک سوم آرا پیروز شده بود. این در سیستم انتخاباتی شیلی برای به دست آوردن ریاست جمهوری کافی بود، اما با یک اختیار ضعیف و تنها حمایت اقلیت در کنگره ای غیر همدل. اقتصادی که او به ارث برده بود، اگر نه بیمار، هنوز کمک چندانی به او در ساختن اورشلیم جدید نکرد، تورم دائمی بالا در کنار رشد ثابت اما غیرقابل تماشا. طرح اولیه آلنده در مورد هزینه های سخاوتمندانه با هدف شروع یک چرخش، رونق کوتاه مدتی به همراه داشت، اما در سال ۱۹۷۳ اقتصاد در حال فروپاشی بود. تولید کاهش یافت، تورم افزایش یافت، اعتصابات آغاز شد و خطوط نان پیوسته رشد کرد. با وجود این وضعیت نگران کننده، با افزایش نارضایتی داخلی، ارتش شیلی به حرفه ای گری سنتی خود پایبند بود و از مداخله سیاسی که مشخصه دیگر ژنرال های آمریکای لاتین بود، خودداری کرد. چیزی که در نهایت پینوشه را وارد عمل کرد، حمایت آمریکا بود. حتی با معیارهای روسای جمهور آمریکا، ریچارد نیکسون از همه چیز کمونیستی متنفر بود. در اواخر دهه ۱۹۶۰، دولت قبلی شیلی برنامه چشمگیر اصلاحات اجتماعی را آغاز کرده بود که شامل توزیع مجدد زمین و ملی کردن جزئی صنعت مس متعلق به آمریکا بود. این صبر نیکسون را آزمایش کرد، اما تا زمانی که شیلی با غرب همسو بود، واشنگتن پوزخند می زد و . اما آلنده شانس خود را هل داد. او نه تنها پروسه ملی شدن را بدون جبران بیشتر به منافع ایالات متحده تکمیل کرد، بلکه تهدید کرد که شیلی را به مدار شوروی منتقل خواهد کرد. برای واشنگتن، این خیلی زیاد بود. ایالات متحده پس از انقلاب ۱۹۵۹ همچنان نگران از دست دادن کوبا به اردوگاه کمونیستی بود و نمی‌خواست دولت سوسیالیستی دوم را در حیاط خلوت خود تحمل کند. کاخ سفید خود را از طریق فعالیت‌های مخفیانه از جمله تأمین مالی مخفیانه سیاستمداران و رسانه‌های ضد آلنده، فشار بر ارتش شیلی (جایی که ماموران اطلاعاتی ایالات متحده افسران دلسوز را پیدا کردند) و پاسخ‌های تشویقی به اولین زمزمه‌های کودتا در راهروهای قدرت سانتیاگو ابراز کرد. چه کسی از سقوط آلنده استقبال خواهد کرد. در پایان روز، آلنده به دست خودش مرده بود و پینوشه مسئول حکومت نظامی بود. او تا هفده سال بعد به حکومت شیلی ادامه داد. اگرچه دخالت سیا در سرنگونی آلنده و اعدام موثر او باعث خشم لیبرال ها در سراسر جهان شد، دولت نیکسون در چارچوب پارامترهای کاملاً تعریف شده قدرت امپریالیستی غرب عمل کرد. پس از جنگ جهانی دوم، دیپلماسی قایق های توپدار در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به طور کلی جای خود را به نوع جدیدی از سلطه داده بود. از آنجایی که بسیاری از کشورهای در حال توسعه از نظر اقتصادی بسیار به امپراتوری جدید غربی وابسته بودند، رهبران آن، به ویژه ایالات متحده، می‌توانستند نفوذ زیادی به روش‌های کمتر آشکارا مداخله جویانه داشته باشند. جعبه ابزار مقابله با دولت های سرکش گسترده بود: قطع کمک ها، سنگ اندازی در مذاکرات تجاری، حمایت از دشمنان داخلی آنها، اعمال تحریم های مسافرتی بر رهبران، و مسدود کردن حساب های بانکی. و اگر هیچ یک از اینها کافی نباشد، مانند شیلی، اقدامات پنهانی می تواند به ایجاد یک رژیم سازگارتر کمک کند. سالوادور آلنده تنها یکی از لیست بلندبالای حاکمان حومه امپراتوری غرب پس از سال ۱۹۴۵ بود، مانند محمد مصدق در ایران یا ژاکوبو آربنز در گواتمالا، که وقتی بیش از حد قاطع شدند و هژمونی غرب را تهدید کردند، خلع شدند. بسیاری دیگر که به خوبی از این نمونه‌ها آگاه بودند و تمایلی به خصومت با غرب نداشتند، هرگونه خصومت اولیه را تعدیل کردند یا حتی به عنوان متحدان یا نیابت‌های مورد اعتماد عمل کردند، مانند فردیناند مارکوس از فیلیپین و موبوتو سسه سکو از زئیر (دموکرات کنونی) از حمایت غرب. جمهوری کنگو). همه اینها شباهت قابل توجهی به نحوه کنترل امپراتوری روم متأخر بر پیرامون خود دارد.