محمد 

Muhammad (Arabic: praiseworthy) (ca. 570–632) historic founder and prophet of Islam Recognized as both a prophet and a statesman, Muhammad delivered the Quran to the people of mecca and medina and created a religious community that would grow into a great civilization after his death. He is beloved by Muslims, who follow his example in their spiritual and worldly affairs. Recognizing Muhammad as God’s messenger (Rasul Allah) is a central requirement of Islam, as reflected in the second part of the shahada, or Muslim testimony of faith. He lived in the western part of the Arabian Peninsula during the sixth and seventh centuries, when the major empires of the time, Byzantium and Persia, were being weakened by warfare and internal strife. But Muhammad’s importance in the history of religions and civilizations extends far beyond his land and time. His major contribution is the Quran, the Islamic holy book, which Muslims believe he received from God during the last 23 years of his life. Muhammad’s own words and deeds (the hadith) are known to Muslims everywhere, and they have given a distinctive stamp to the spiritual, moral, cultural, social, and political contours of their lives. His full name is Abu l-Qasim Muhammad ibn Abd Allah al-Hashmi al-Qureshi. The first part of his name, which means “Qasim’s father,” indicates that he had a son named al-Qasim; Abd Allah (“servant of God”) was Muhammad’s father, a member of the clan of Hashem of the Quraysh tribe. Sources say that Qasim died when he was only two years old. Muhammad has traditionally been known by numerous other names, too, including Ahmad (“most praiseworthy”), al-Mahmud (a variant of Muhammad), al-Mustafa (“chosen one”), and al-Amin (“trustworthy one”). In addition to calling him God’s Messenger, Muslims also know him reverently as al-Nabi (“prophet”) and al-Habib (“beloved”). They believe that he is a descendant of Abraham and Ishmael, two major figures in the Hebrew Bible. He is also recognized K  490   Muhajirun in the Quran (Q 33:40) as the Seal of the Prophets (khatam al-nabiyyin), which, according to Islamic belief, means that he is the last one to bring God’s word to humankind. The main source for knowing about Muhammad’s life is a biography known as the Sira (also known as Sirat Rasul Allah), written in the middle of the eighth century by Muhammad ibn ishaq (d. 767) and later edited by Ibn Hashem. This book weaves oral history and legendary accounts into a grand heroic narrative. The Quran is also a source for biographical information, but it contains mainly indirect references to events in his life, except for the last 10 years in Medina. Scholars have obtained additional information from the hadith, but both Muslims and non-Muslims suspect that some, if not many, of the assertions were invented after Muhammad’s death. There is scant knowledge about Muhammad’s childhood, even the exact year of his birth is uncertain. It is generally agreed that he was born in mecca to a family belonging to the clan of the Banu Hashem, a branch of the powerful Quraysh tribe that dominated the city in the late sixth century. This was the chief city of western Arabia and it was home to a major temple, the Kaaba, where Arabian gods and goddesses were worshipped and where sacred relics were housed. The Quraysh tribe profited from its being a pilgrimage center for people living in the region. Muhammad IN MECCA Muhammad’s father died before his birth, and, in accordance with Arab custom, he was nursed by a Bedouin woman, Halima. According to early biographical lore, he was taken aside by two men dressed in white (identified as angels in some accounts), who opened his belly and purified his heart with snow, an event that was taken as a sign that he was destined to become a prophet. Muslim commentators also associated it with the chapter of the Opening of the Breast in the Quran (Q 94). Muhammad’s mother Amina died when he was six years old, so he became a dependent of his paternal grandfather, Abd al-Mutallib. Then, when his grandfather died two years later, he was cared for by his paternal uncle, Abu Talib. As a youth, Muhammad became involved in Mecca’s caravan trade, which brought him into contact with peoples living in other parts of the Arabian Peninsula and Syria. As an adult his career was bolstered by marriage to Khadija (d. 619), a wealthy Meccan businesswoman who was about 15 years older than he. She was to bear all his children—several daughters, including Fatima (d. 633), and two sons, both of whom died in infancy. Known for his honesty, Muhammad mediated a dispute that an Ottoman hilya, or word-portrait of Muhammad’s physical appearance, based on the description attributed to Ali ibn Abi Talib. It is embellished with Quran verses and the names of the first four caliphs. Muhammad   491   J erupted when the leading tribes of Mecca fell into a dispute when rebuilding the Kaaba about who would place the sacred black stone in its southern corner. He had the stone placed on a large cloth and instructed representatives of the different factions to join in lifting the cloth and carrying it to the shrine. Then he took the stone and placed it in the corner of the temple himself, thereby resolving the crisis. Muhammad’s career as a prophet did not begin until later in life, around the year 610, when he was about 40 years old. Accounts say that he would go into the mountainous wilderness outside Mecca on retreats. It was during a retreat to Hira, a cave in a nearby mountain, that he had a vision of the angel Gabriel (the Quran indicates the vision was of God himself) and received the first Qur’anic revelations, which commanded, “Recite in the name of your lord who created, created humans from a clot of congealed blood. Recite, and your lord is most generous, who taught by the pen, taught humans what they did not know” (Q 96:1–2). Muhammad was reportedly profoundly shaken by this encounter and sought reassurance from Khadija and Waraqa ibn Nawfal, a male relative of hers familiar with Jewish and Christian scriptures. They convinced him that the revelation was truly from God. When Muhammad made his revelations public, he was suspected of being a soothsayer inspired by spirits known as jinn. But a message he received from God confirmed for him that this was not the case (Q 52:29). Rather, he was God’s prophet sent to remind people in clear Arabic speech that they should worship God alone, follow “the straight path,” and give up their pagan ways. He also warned them that they would be accountable on Judgment day for their disbelief, at the same time promising that those who had true faith and performed good deeds need not fear—they would be rewarded in paradise. In addition to their beliefs, therefore, Muhammad warned his listeners that God would judge them on moral grounds, especially for their treatment of the poor and the weak. The early chapters of the Quran that he communicated to his listeners were delivered in a terse, energetic style, as if to signal the urgency of his message. Later chapters were more prosaic, featuring elaborated descriptions of the afterlife, moral teachings, and stories about former prophets and the fates of those who failed to heed them. Many of these prophets’ stories were drawn from the Jewish and Christian Bible, and from post-biblical narratives that circulated orally among the peoples of the Middle East. Although the Quran tells us very little about Muhammad’s life, these tales about earlier prophets, especially Abraham and Moses, were indirect commentaries on key moments in his own career—his encounters with God, his struggles against idolatry and persecution, and his mission to win believers. The early sources also maintain that Muhammad went on a miraculous journey from Mecca into heaven one night, mounted on a winged animal and guided by Gabriel. This legendary event, known as the night Journey and ascent, appears to be mentioned briefly in the Quran (Q 17:1), but the story was continually elaborated in the following centuries along the lines of otherworld journeys mentioned in pre-Islamic Jewish and Christian literatures, where the journeys were undertaken by holy figures like Enoch and Paul. According to Islamic accounts, Muhammad visited different levels of heaven, where he met holy figures such as Adam, Jesus, John the Baptist, Joseph the son of Jacob, Idris (probably Enoch), Moses, and Abraham. Finally, after visions of paradise and the fires of hell, he encounters God and receives the instructions for performing the five daily prayers. Muhammad then returned to Mecca. The sources indicate that Muhammad’s message was heeded by individuals from a cross-section of Mecca’s society, starting with his own family—his wife Khadija, paternal cousin ali ibn abi talib (d. 661), and members of the clans of his mother and father. When he began to preach in public, he won followers like abUbakr (d. 634), a merchant, and members of the most powerful branches of the Quraysh tribe, such as Umar ibn al-khattab K  492   Muhammad (d. 644) and ‘Uthman ibn aFFan (d. 656). These four men were to become the first four caliphs, or successors to Muhammad, after his death in 632. Many of the converts were young Arabs of modest social standing, including women. There were also freedmen and slaves such as bilal ibn rabbah (d. 641), an Ethiopian, who would become the first muezzin for the community. Muhammad’s early prophetic pronouncements, together with the growth of a religious movement that appealed to diverse members of Meccan society, stirred vehement opposition among the wealthy and powerful, especially the leading clans of the Quraysh. They felt that he was not only attacking their religious and tribal values, but he was also threatening their lucrative pilgrimage businesses. By 615 their ire appears to have become so intense that Muhammad was obliged to dispatch a group of his followers to Ethiopia for protection under that country’s Christian rulers. This was called the first Islamic hiJra (emigration). Back in Mecca, believers were subjected to verbal attacks, ostracism, and an unsuccessful boycott. Muhammad’s position became especially tenuous when his uncle Abu Talib and his wife Khadija both died in 619, leaving him without his two most respected guardians. He began to search for new allies outside of Mecca, and finally found them in Yathrib, an agricultural settlement about 275 miles north of Mecca. In his negotiations Muhammad agreed to serve as a mediator between the two leading tribes in the town, the Aws and the Khazraj, in exchange for their conversion to Islam and permission to migrate there with his followers. His followers quietly began to leave Mecca. Barely escaping a plot against his life, Muhammad joined the rest of the Muslim emigrants, about 70 in number, in Yathrib around September 24, 622. This was the second Hijra, but the one that would be forever remembered by Muslims as the Hijra, which was later proclaimed to mark the first year on the Muslim lunar calendar. Yathrib eventually became known as the City (madina) of God’s Prophet, or simply medina. Muhammad IN MEDINA After his arrival, Muhammad recruited his followers to help him build his house, which became the main mosque for the early Muslim community (Uma), and Islam’s second most sacred mosque after that of Mecca. He also established a covenant, the so-called Constitution of Medina, that affirmed the mutual rights and obligations of the emigrants (muhajirun) from Mecca and Muhammad’s Medinan converts, the “Helpers” (ansar). It affirmed the legal status of Jews and non-Muslim Arab members in Medina, and prohibited any alliances with the community’s enemies. It also declared that any disputes were to be resolved by referring them to God and Muhammad. The chapters of the Quran that are traditionally ascribed to this period of Muhammad’s career reflect the changing fortunes of the young community. They continue to affirm and expand upon key themes from the Meccan period, but they also contain rules and guidelines for the faithful concerning worship, almsgiving, family law, relations with non-Muslims, and incitements to act in defense of the community against its enemies. Soon after arriving in Medina, Muhammad was drawn into open warfare with his opponents in Mecca, the Quraysh and their allies. He also had to contend with opposition from Jewish tribes in Medina, namely, the Banu Nadir and the Banu Qurayza, who refused to recognize his authority as prophet and formed secret alliances with the Quraysh. In 624 skirmishes with Meccan caravans led to the Battle of Badr, which ended in victory for the Muslims. This was a momentous event for the young community, in which, according to the Quran, 3,000 angels were sent to help the faithful (Q 3:123–125). Another clash at Uhud in 625 ended in a nearly disastrous defeat for the Muslims and the wounding of Muhammad. The Meccans assembled a large force of 10,000 warriors (a probable exaggeration) in April 627 and laid siege to Medina for about a month. The confrontation, known as the Battle of the Ditch, ended with the withdrawal of the Meccan forces and the alleged Muhammad   493   J extermination of Banu Qurayza males because some of them conspired with the Quraysh against Muhammad. The Muslims and the Quraysh negotiated a peace in 628 that allowed Muslims to go to Mecca the following year for the umra, or “lesser” pilgrimage. A minor infraction of the treaty was used by Muhammad to justify an attack on Mecca, the city of his birth. It fell to Muslim forces with minimal loss of life in January 630. One of the factors contributing to their triumph was the conversion of Abu Sufyan, the leader of Muhammad’s Quraysh opponents. Muhammad then launched a campaign to destroy the idols worshipped in Mecca and the surrounding towns, but some reports say that he exempted pictures of Jesus and Mary that had been kept inside the Kaaba with other idols. Even though Mecca was now under Muslim rule, Muhammad declared that he preferred to keep his home in Medina. During this phase in Muhammad’s career he established alliances with Arabian tribes, which included their conversion to Islam. He also ordered successful attacks on oases and towns along the roads that led northward into Syria and Iraq. In 627–28 Byzantine forces defeated the Persians who had been the main power in the region. This created a situation that Arab Muslim forces would take advantage of after Muhammad’s death to defeat both the Byzantines and the Persians and create a new empire in their place. Muhammad performed a “farewell haJJ” to Mecca in 632. Muslim commentators say that it was on this occasion when he pronounced the following verse from the Quran: “Today I perfected your religion (din) for you, perfected my grace for you, and desired that Islam be your religion” (Q 5:2). According to the account furnished by Ibn Ishaq in the Sira, Muhammad instructed the faithful on how to perform the rites of the hajj and gave a sermon in which he stated, “Time has completed its cycle and is as it was on the day God created the heavens and the earth” (Ibn Ishaq, p. 651). After completion of the hajj he returned to Medina, where he suddenly fell ill and died in the lap of Aisha, his wife, on June 8, 632. He was buried by his Companions in his house, where his grave is now marked by the Green Dome of his mosque in Medina. Muhammad’s legacy The Quran lays the foundations for Muslim understandings of Muhammad. It not only places him in the ranks of former prophets known to the Bible and the Arabs, but it also sets him apart from them at a higher rank. It declares him to be the Seal of the Prophets “who has knowledge of everything” (Q 33:40), which Muslims interpret to mean that he is the last of the prophets to bring God’s word to humankind. Muhammad is called al-nabi al-ummi (Q 7:158), which has been widely understood by Muslims as an affirmation of his being an “unlettered prophet” who received his religious knowledge only from God and not from human sources. Additionally, the Quran calls him the “beautiful model” (al-urwa al-hasana) for those who hope for God and the last day” (Q 33:21). Muhammad is believed to excel in the qualities of moral excellence and physical perfection, serving as the example for others to emulate through his sUnna, as recorded in the hadith. All of the Islamic schools of law regard the sunna as one of the “roots” of fiqh (jurisprudence), second only to the Quran. ln addition to countless biographies written about him, a sizeable body of Islamic literature concerned with detailing his virtues, known as the shamail, was composed by Muslim writers, one of the most prominent of whom was Qadi Iyad (d. 1149), a Maliki jurist in Andalusia and Ceuta. The Shia venerate Muhammad both as the last prophet and as the father of the Imams. He is one of the five members of the People of the House (ahl al-bayt), together with Fatima, his daughter, Ali, his cousin and son-in-law, and their sons Hasan and Husain. All of the Sufi brotherhoods traced their spiritual lineage to Muhammad. Moreover, those influenced by ibn al-arabi (d. 1240) and Islamic Neoplatonism, identified the Prophet’s beauty and excellence K  494   Muhammad with the doctrine of the perfect man, the first thing God created, and his last messenger, who mediated between himself and his creation. Since the l2th–13th century Muslims have celebrated the anniversary of Muhammad’s birth and death, known as the Prophet’s mawlid, although religious conservatives have condemned this holiday as an illegitimate innovation (bidaa). His mosque in Medina became a major shrine shortly after his death, and most pilgrims who go to Mecca still visit it during their journey. It is considered to be the second most holy place after Mecca. The pious believe that blessing the Prophet and visiting his grave will win them his intercession on Judgment Day. Muhammad has been praised in poetry and songs, including modern compositions recorded by leading performing artists. Many Muslims claim to have had visions of him in their dreams, thus giving whatever the dream revealed validity. Turkish calligraphers have assembled Quran verses and hadiths about the Prophet to create verbal portraits known as hilya, which people display in mosques and homes in order to imbue them with divine blessing (baraka). In the face of growing Euro-American influence and Christian missionary activities, modern Muslim writers have portrayed Muhammad variously as a unique symbol of Islamic civilization, a revolutionary hero, and a brilliant politician and military strategist. Muhammad has usually been judged harshly by non-Muslims, especially in Europe and North America. With some exceptions, authorities in the medieval Latin church regarded him as a magician, false prophet, power-hungry charlatan, and hedonist. Crusaders depicted Muhammad as a pagan god, while Dante Alighieri (d. 1321), the famous Italian poet, consigned Muhammad and Ali to the level of hell reserved for heretics. The legacy of these medieval views has continued until the present. In the Age of Reason he was seen as an imposter, and even as the Antichrist in some polemical works. During the 18th century some scholars began to regard him in a more favorable light. One of the most positive non-Muslim interpretations written during this period was that of the Victorian historian and essayist Thomas Carlyle (d. 1881). His book On Heroes, Hero Worship, and the Heroic in History (1859) included an essay that refuted the medieval stereotypes about Muhammad and portrayed him instead as a thoughtful and upright man of religion. Nevertheless, negative views have persisted, as made evident in William Muir’s Life of Mahomet (1858), which explained Muhammad’s experiences as a result of epileptic seizures. More recently, Salman Rushdie’s fictional portrayal of Muhammad as a doubt-ridden man in his book Satanic Verses (1987) and derogatory cartoon images of him published in a Danish newspaper (2006) sparked widespread controversy and protest around the world. Such incidents will no doubt arise on occasion. At the same time, however, Muslim and nonMuslim scholars in North America and Europe are contributing to the growing body of knowledge about Muhammad’s role in early Islamic history and the significance of his standing in Muslim devotional life in different times and places. Interreligious dialogue between Muslims and nonMuslims is also contributing to less polemical understandings of Islam’s prophet. See also adab; Arabian religions, pre-Islamic; companions of the prophet; Hashemite dynasty; holidays; hypocrites; idolatry; Judaism and Islam; mohammedanism; people of the book; prophets and prophecy; revelation; satanic verses; sayyid: Shi’ism; Sufism.

محمد 

محمد (به عربی: ستوده) (حدود 570–632) بنیانگذار تاریخی و پیامبر اسلام، محمد، که هم به عنوان پیامبر و هم به عنوان یک دولتمرد شناخته می شود، قرآن را به مردم مکه و مدینه تحویل داد و یک جامعه مذهبی تأسیس کرد که تبدیل به یک جامعه بزرگ شد. تمدن پس از رحلت او مورد علاقه مسلمانانی است که در امور معنوی و دنیوی از او الگو می گیرند. شناخت محمد به عنوان رسول خدا (رسول خدا) یکی از الزامات اصلی اسلام است که در قسمت دوم شهادت یا شهادت ایمان مسلمین نمود یافته است. او در قرن ششم و هفتم میلادی در غرب شبه جزیره عربستان زندگی می کرد، زمانی که امپراتوری های بزرگ آن زمان، بیزانس و ایران، در اثر جنگ و درگیری های داخلی در حال تضعیف بودند. اما اهمیت حضرت محمد در تاریخ ادیان و تمدن ها بسیار فراتر از سرزمین و زمان اوست. سهم عمده او قرآن، کتاب مقدس اسلامی است، که مسلمانان معتقدند او در 23 سال آخر عمرش از خدا دریافت کرده است. گفتار و کردار خود محمد (حدیث) برای مسلمانان در همه جا شناخته شده است و مهر خاصی بر خطوط معنوی، اخلاقی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی زندگی آنان بخشیده است. نام کامل او ابوالقاسم محمد بن عبدالله هاشمی القریشی است. قسمت اول نام او که به معنی «پدر قاسم» است، نشان می دهد که او پسری به نام القاسم داشته است. عبدالله (بنده خدا) پدر محمد و از قبیله هاشم از قبیله قریش بود. منابع می گویند قاسم زمانی که تنها دو سال داشت درگذشت. محمد به طور سنتی با چندین نام دیگر از جمله احمد ("محبوب ترین")، المحمود (نوعی از محمد)، المصطفی ("برگزیده") و الامین ("محبوب ترین") شناخته می شود. ). ). مسلمانان علاوه بر اینکه او را رسول خدا می نامند، او را النبی و حبیب (محبوب) نیز می دانند. آنها معتقدند که او از نسل ابراهیم و اسماعیل، دو شخصیت اصلی کتاب مقدس عبری است. وی همچنین در قرآن (ق 33:40) مهاجرون K 490 به خاتم النبیین (خاتم النبیین) معروف است که طبق اعتقاد اسلامی به این معناست که او آخرین کسی است که کلام خدا را به بشریت رسانده است. . منبع اصلی آگاهی از زندگی محمد، شرح حال معروف به سیره (همچنین به عنوان راه رسول خدا) است که در اواسط قرن هشتم توسط محمد بن اسحاق (متوفی 767) نوشته شده و بعداً توسط ابن هاشم ویرایش شده است. . این کتاب تاریخ شفاهی و روایت‌های افسانه‌ای را در یک روایت بزرگ قهرمانانه ترکیب می‌کند. قرآن نیز منبع اطلاعات زندگینامه است، اما بیشتر به طور غیرمستقیم به وقایع زندگی او اشاره می کند، به جز 10 سال اخیر در مدینه. دانشمندان بیشتر از این حدیث به دست آورده‌اند، اما هم مسلمانان و هم غیرمسلمانان بر این باورند که برخی، اگر نگوییم بیشتر، پس از مرگ محمد ابداع شده‌اند. اطلاعات کمی در مورد دوران کودکی محمد وجود دارد، حتی سال دقیق تولد او نیز نامشخص است. عموماً اتفاق نظر وجود دارد که او در مکه در خانواده ای متعلق به طایفه بنی هاشم، شاخه ای از قبیله قدرتمند قریش که در اواخر قرن ششم بر شهر تسلط داشتند، به دنیا آمد. این شهر اصلی در غرب عربستان بود و معبد بزرگی به نام کعبه را در خود جای داده بود که در آن خدایان و الهه های عربی مورد پرستش قرار می گرفتند و آثار مقدس در آن نگهداری می شد. قوم قریش از مزار مردم منطقه بهره می برند. پدر محمد پیش از ولادت در مکه درگذشت و طبق آداب و رسوم اعراب، از زنی بادیه نشین به نام حلیمه پرستاری شد. طبق افسانه‌های اولیه زندگی‌نامه، او توسط دو مرد سفیدپوش (که در برخی روایت‌ها از آنها به عنوان فرشتگان یاد می‌شود) رها شد، شکم او را بریدند و قلبش را با برف پاک کردند، رویدادی که به فال آن بود. فرض بر این بود که او قرار است تبدیل شود. یک پیامبر، مفسران مسلمان نیز آن را با گشایش سوره در قرآن مرتبط کرده اند (س 94). آمنه، مادر محمد در شش سالگی از دنیا رفت و به همین دلیل به جد پدری خود عبدالمطلب وابسته شد. سپس دو سال بعد که پدربزرگش درگذشت، عمویش ابوطالب سرپرستی او را بر عهده گرفت. محمد در جوانی وارد تجارت کاروانی در مکه شد که او را با مردم ساکن در سایر نقاط شبه جزیره عربستان و سوریه در ارتباط قرار داد. در بزرگسالی، با ازدواجش با خدیجه (متوفی 619)، تاجر ثروتمند مکه ای که حدوداً 15 سال از او بزرگتر بود، شغل او رونق گرفت. او باید همه فرزندان او را به دنیا می آورد - چند دختر، از جمله فاطمه (متوفی 633)، و دو پسر، که هر دو در کودکی مردند. محمد که به صداقت شهرت داشت، بر اساس توصیفی که به علی بن ابی طالب، واسطه اختلافات نسبت داده شده بود، حلیه عثمانی یا تصویر کلمه ای از ظاهر محمد را پیشنهاد کرد. مزین به آیات قرآنی و نام چهار خلیفه اول است. محمد در سال 491 پس از میلاد فوران کرد، زمانی که قبایل اصلی مکه بر سر اینکه چه کسی حجرالاسود مقدس را در گوشه جنوبی آن در حین بازسازی کعبه قرار دهد، نزاع کردند. او را داشت

لحنی روی پارچه بزرگی گذاشت و به نمایندگان جناح های مختلف دستور داد تا در برداشتن پارچه و حمل آن به حرم شرکت کنند. سپس سنگ را گرفت و خودش در گوشه معبد گذاشت و بدین وسیله بحران را حل کرد. حرفه محمد به عنوان پیامبر تا اواخر عمر، در حدود سال 610، زمانی که او حدود 40 سال داشت، آغاز نشد. روایات می گویند که او برای عقب نشینی به بیابان کوهستانی خارج از مکه می رفت. هنگام عقب نشینی به حیره، غاری در کوه مجاور بود که فرشته جبرئیل را دید (قرآن نشان می دهد که رؤیت از خود خدا بود) و اولین آیات قرآن دریافت کرد که دستور داد: «فَرْتَوْتُ فِی اللَّهِ. نام پروردگارت که آفرید، انسانها را از لخته خون بسته آفرید. بخوان و پروردگارت سخاوتمندتر است که با قلم تعلیم داد و به انسانها آنچه را نمی دانستند آموخت» (س 96: 1-2). گزارش شده است که محمد از این برخورد به شدت متزلزل شد و از خدیجه و ورقة بن نوفل، یکی از بستگان مرد او که با کتاب مقدس یهودی و مسیحی آشنا بود، اطمینان یافت. آنها او را متقاعد کردند که وحی واقعاً از جانب خداست. هنگامی که محمد آیات خود را علنی کرد، مشکوک شد که او یک فالگیر با الهام از ارواح معروف به جن است. اما پیامی که از جانب خدا دریافت کرد، برای او تأیید کرد که چنین نیست (س 52: 29). در عوض، او پیامبر خدا بود که فرستاده شد تا به زبان عربی واضح به مردم یادآوری کند که باید تنها خدا را بپرستند، «صراط مستقیم» را دنبال کنند و از راه بت پرستی خود دست بکشند. او همچنین به آنها هشدار داد که در روز قیامت به خاطر کفر خود پاسخگو خواهند بود، در عین حال وعده داد که کسانی که ایمان واقعی داشتند و اعمال نیک انجام دادند، ترسی ندارند، آنها در بهشت پاداش خواهند گرفت. از این رو، محمد علاوه بر عقاید آنها، به شنوندگان خود هشدار داد که خداوند آنها را بر اساس دلایل اخلاقی، به ویژه برای رفتارشان با فقرا و ضعیفان، مورد قضاوت قرار خواهد داد. سوره های اولیه قرآن را که او برای شنوندگانش ابلاغ می کرد، به سبکی مختصر و پرانرژی ارائه می شد، گویی که نشان از فوریت پیام او دارد. فصول بعدی بیشتر جنبه عرفانی داشتند و شامل توصیفات مفصلی از زندگی پس از مرگ، آموزه های اخلاقی، و داستان هایی درباره پیامبران پیشین و سرنوشت کسانی بود که به آنها توجه نکردند. بسیاری از داستان های این پیامبران از کتاب مقدس یهودیان و مسیحیان و از روایات پس از کتاب مقدس که به صورت شفاهی در میان مردمان خاورمیانه پخش می شد، استخراج شده است. اگرچه قرآن درباره زندگی محمد بسیار اندک به ما می گوید، اما این داستان ها در مورد پیامبران پیشین، به ویژه ابراهیم و موسی، تفسیر غیرمستقیم بر لحظات کلیدی زندگی او بود - ملاقات او با خدا، مبارزات او علیه بت پرستی و آزار و اذیت، و مأموریت او برای پیروزی. مومنان منابع اولیه همچنین معتقدند که محمد یک شب سوار بر حیوان بالدار و هدایت جبرئیل به سفری معجزه آسا از مکه به بهشت رفت. این واقعه افسانه‌ای که به سفر و صعود شبانه معروف است، ظاهراً در قرآن به اختصار ذکر شده است (س 17: 1)، اما این داستان در قرن‌های بعد پیوسته در مسیر سفرهای ماورایی که در یهودیان پیش از اسلام ذکر شده است، شرح داده شده است. ادبیات مسیحی، که در آن سفرها توسط شخصیت های مقدسی مانند خنوخ و پولس انجام می شد. طبق روایات اسلامی، محمد از سطوح مختلف بهشت بازدید کرد و در آنجا با شخصیت های مقدسی مانند آدم، عیسی، یحیی تعمید دهنده، یوسف پسر یعقوب، ادریس (احتمالا خنوخ)، موسی و ابراهیم ملاقات کرد. سرانجام پس از رؤیای بهشت و آتش جهنم، با خدا ملاقات می کند و دستور اقامه نمازهای پنجگانه را دریافت می کند. محمد سپس به مکه بازگشت. منابع نشان می‌دهند که پیام محمد مورد توجه افرادی از جامعه مکه قرار گرفت که از خانواده‌اش شروع می‌شد، همسرش خدیجه، پسر عموی پدری علی بن ابی طالب (متوفی 661) و اعضای قبیله مادرش و پدر هنگامی که در ملاء عام شروع به موعظه کرد، پیروانی مانند ابوبکر (متوفی 634)، تاجر، و اعضای قدرتمندترین شاخه های قبیله قریش، مانند عمر بن خطاب، محمد (متوفی 644) و عثمان بن عفان (متوفی 656). این چهار مرد قرار بود پس از مرگ محمد در سال 632 چهار خلیفه اول یا جانشینان محمد شوند. همچنین آزادگان و بردگانی مانند بلال بن ربّه (متوفی 641) اتیوپیایی بودند که اولین مؤذن جامعه شد. اظهارات اولیه پیامبری محمد، همراه با رشد یک جنبش مذهبی که برای اعضای مختلف جامعه مکه جذاب بود، مخالفت شدیدی را در میان ثروتمندان و قدرتمندان، به ویژه قبایل پیشرو قریش، برانگیخت. آنها احساس می کردند که او نه تنها به ارزش های مذهبی و قبیله ای آنها حمله می کند، بلکه کسب و کارهای پرسود زیارتی آنها را نیز تهدید می کند. به نظر می رسد در سال 615 خشم آنها چنان شدید شده بود که محمد مجبور شد گروهی از پیروان خود را برای محافظت تحت حاکمیت مسیحی آن کشور به اتیوپی بفرستد.

این اولین هجرت اسلامی نامیده شد. در مکه، مؤمنان مورد حملات لفظی، طرد و تحریم ناموفق قرار گرفتند. موقعی که عمویش ابوطالب و همسرش خدیجه هر دو در سال 619 درگذشتند، موقعیت محمد بسیار ضعیف شد و او را بدون دو قیم محترمش رها کرد. او شروع به جستجوی متحدان جدید در خارج از مکه کرد و سرانجام آنها را در یثرب، یک شهرک کشاورزی در حدود 275 مایلی شمال مکه یافت. محمد در مذاکرات خود موافقت کرد که به عنوان میانجی بین دو قبیله پیشرو در شهر، اوس و خزرج، در ازای گرویدن آنها به اسلام و اجازه مهاجرت به آنجا با پیروانش، خدمت کند. پیروانش بی سر و صدا شروع به ترک مکه کردند. محمد که به سختی از توطئه علیه جان خود در امان بود، در حدود 24 سپتامبر 622 در یثرب به بقیه مهاجران مسلمان پیوست که حدود 70 نفر بودند. که بعداً به عنوان اولین سال در تقویم قمری مسلمانان اعلام شد. یثرب در نهایت به شهر (مدینه) پیامبر خدا یا به سادگی مدینه معروف شد. محمد در مدینه پس از ورود، محمد پیروان خود را به خدمت گرفت تا به او کمک کنند تا خانه اش را بسازد، که مسجد اصلی جامعه مسلمانان اولیه (اما) و دومین مسجد مقدس اسلام پس از مکه بود. او همچنین عهدنامه‌ای به نام قانون اساسی مدینه تنظیم کرد که حقوق و تکالیف متقابل مهاجران (مهاجران) از مکه و نوکیشان مدینه محمد (ص) یعنی «انصار» را تأیید کرد. این قانون وضعیت حقوقی یهودیان و اعضای عرب غیرمسلمان در مدینه را تأیید کرد و هرگونه اتحاد با دشمنان جامعه را ممنوع کرد. همچنین اعلام کرد که هر گونه اختلاف باید با ارجاع آنها به خدا و محمد حل شود. سوره هایی از قرآن که به طور سنتی به این دوره از زندگی محمدی نسبت داده می شود، نشان دهنده اقبال در حال تغییر جامعه جوان است. آنها همچنان مضامین کلیدی دوران مکه را تأیید و گسترش می دهند، اما همچنین حاوی قوانین و رهنمودهایی برای مؤمنان در مورد عبادت، انفاق، قوانین خانواده، روابط با غیر مسلمانان، و تشویق به اقدام در دفاع از جامعه در برابر دشمنان آن هستند. . اندکی پس از ورود به مدینه، محمد به جنگ علنی با مخالفان خود در مکه، قریش و یارانشان کشیده شد. او همچنین باید با مخالفت قبایل یهودی مدینه، یعنی بنی نضیر و بنی قریظه که از به رسمیت شناختن مرجعیت او به عنوان پیامبر خودداری می کردند و با قریش ائتلاف مخفیانه تشکیل می دادند، مبارزه می کرد. در سال 624 درگیری با کاروان های مکه به جنگ بدر انجامید که با پیروزی مسلمانان به پایان رسید. این یک رویداد مهم برای جامعه جوان بود، که در آن، طبق قرآن، 3000 فرشته برای کمک به مؤمنان فرستاده شدند (س 3: 123-125). درگیری دیگر در احد در سال 625 با شکستی تقریباً فاجعه بار برای مسلمانان و مجروح شدن محمد به پایان رسید. مکه ها در آوریل 627 نیروی عظیمی متشکل از 10000 جنگجو (احتمالاً مبالغه) جمع کردند و حدود یک ماه مدینه را محاصره کردند. این رویارویی که به نبرد خندق معروف است، با عقب نشینی نیروهای مکه و کشتن مردان بنی قریظه توسط محمد 493 به پایان رسید، زیرا برخی از آنها با قریش علیه محمد توطئه کردند. مسلمانان و قریش در سال 628 بر سر صلحی مذاکره کردند که به مسلمانان اجازه داد تا سال بعد برای عمره یا زیارت «اصغر» به مکه بروند. نقض جزئی معاهده توسط محمد برای توجیه حمله به مکه، شهر محل تولدش، مورد استفاده قرار گرفت. در ژانویه 630 با کمترین تلفات به دست نیروهای مسلمان افتاد. یکی از عواملی که به پیروزی آنها کمک کرد، تغییر مذهب ابوسفیان، رهبر مخالفان قریش محمد بود. محمد سپس کارزاری را برای از بین بردن بت‌هایی که در مکه و شهرهای اطراف آن پرستیده می‌شد به راه انداخت، اما برخی گزارش‌ها می‌گویند که او عکس‌های عیسی و مریم را که در داخل کعبه با سایر بت‌ها نگهداری می‌شد، معاف کرد. با وجود اینکه مکه اکنون تحت حکومت مسلمانان بود، محمد اعلام کرد که ترجیح می دهد خانه خود را در مدینه نگه دارد. در این مرحله از زندگی محمد، او با قبایل عرب اتحاد برقرار کرد که شامل گرویدن آنها به اسلام بود. او همچنین دستور حملات موفقیت‌آمیز به واحه‌ها و شهرهای کنار جاده‌هایی را داد که به سمت شمال به سوریه و عراق منتهی می‌شدند. در سال های 627–28 نیروهای بیزانسی ایرانی ها را که قدرت اصلی منطقه بودند شکست دادند. این وضعیتی را ایجاد کرد که نیروهای مسلمان عرب پس از مرگ محمد از آن برای شکست بیزانسی ها و ایرانی ها و ایجاد یک امپراتوری جدید به جای آنها استفاده کردند. محمد در سال 632 حجة الوداع را به مکه انجام داد. مفسران مسلمان می گویند که در همین مناسبت بود که این آیه از قرآن را بیان کرد: «امروز دین شما را کامل کردم، فضل خود را بر شما کامل کردم و آرزو کردم که اسلام دین شما باشد» (س 5: 2). بر اساس روایتی که ابن اسحاق در سیره آورده است، محمد به مؤمنان دستور داد که چگونه

مناسک حج را به جا آورد و خطبه ای ایراد کرد و فرمود: «زمان چرخه خود را کامل کرد و مانند روزی است که خداوند آسمان ها و زمین را آفرید» (ابن اسحاق، ص 651). پس از اتمام حج به مدینه بازگشت و در 8 ژوئن 632 در دامان عایشه، همسرش، ناگهان بیمار شد و درگذشت و توسط یارانش در خانه‌اش دفن شد، جایی که قبرش اکنون توسط امامزاده‌ها مشخص شده است. گنبد سبز مسجد او در مدینه. میراث محمد قرآن پایه های فهم مسلمانان از محمد را می گذارد. این نه تنها او را در ردیف پیامبران پیشین شناخته شده در کتاب مقدس و اعراب قرار می دهد، بلکه او را در رتبه بالاتری از آنها متمایز می کند. او را خاتم انبیا می‌داند «که به همه چیز داناست» (س 33: 40)، که مسلمانان به این معنا تعبیر می‌کنند که او آخرین پیامبری است که کلام خدا را برای بشریت آورده است. محمد را النبی الاممی می نامند (س 7: 158) که به طور گسترده توسط مسلمانان به عنوان تأییدی بر «نبی بی سواد» بودن او فهمیده شده است که دانش دینی خود را فقط از خدا و نه از منابع انسانی دریافت کرده است. علاوه بر این، قرآن او را «الگوی زیبا» (العروه الحسنه) برای کسانی که به خدا و روز آخرت امیدوارند، می‌خواند» (س 33:21). اعتقاد بر این است که محمد در صفات برتری اخلاقی و کمال جسمانی سرآمد است، و به عنوان نمونه ای برای دیگران است که از طریق سنت او تقلید کنند، همانطور که در حدیث ثبت شده است. همه مذاهب حقوقی اسلام، سنت را یکی از «ریشه‌های فقهی» می‌دانند که پس از قرآن در رتبه دوم قرار دارد. علاوه بر شرح حال‌های بی‌شماری که درباره او نوشته شده است، حجم قابل توجهی از ادبیات اسلامی که به شرح فضایل او معروف است، توسط نویسندگان مسلمان نوشته شده است که یکی از برجسته‌ترین آنها قادی ایاد (متوفی 1149) مالکی است. حقوقدان در اندلس و سئوتا. شیعیان محمد را هم به عنوان آخرین پیامبر و هم به عنوان پدر امامان گرامی می دارند. او به همراه فاطمه و دخترش و علی و پسر عمو و دامادش و پسرانشان حسن و حسین یکی از پنج نفر اهل بیت است. همه برادران صوفیه نسب معنوی خود را به محمد می‌دانستند. علاوه بر این، کسانی که تحت تأثیر ابن العربی (متوفی 1240) و نوافلاطونی اسلامی بودند، زیبایی و تعالی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را با آموزه انسان کامل، اولین چیزی که خداوند آفرید، و آخرین فرستاده او که میان خود میانجی بود، یکی دانستند. و خلقت او از قرن دوازدهم تا سیزدهم میلادی، مسلمانان سالگرد تولد و وفات حضرت محمد (ص) را جشن می‌گیرند که به مولود پیامبر معروف است، اگرچه محافظه‌کاران مذهبی این جشن را به عنوان یک بدعت نامشروع محکوم کرده‌اند. مسجد او در مدینه مدت کوتاهی پس از مرگش به زیارتگاه بزرگ تبدیل شد و اکثر زائرانی که به مکه می روند همچنان در طول سفر از آن بازدید می کنند. این مکان بعد از مکه دومین مکان مقدس محسوب می شود. متقیان بر این باورند که صلوات بر پیامبر و زیارت قبر او شفاعت او را در روز قیامت به دست می آورد. محمد در شعر و آهنگ، از جمله آهنگ های مدرن ضبط شده توسط هنرمندان برجسته، مورد ستایش قرار گرفته است. بسیاری از مسلمانان ادعا می کنند که او را در رویاهای خود دیده اند، بنابراین آنچه را که رویا آشکار می کند اعتبار می بخشد. خوشنویسان ترک آیات قرآن و احادیثی را در مورد پیامبر جمع آوری کرده اند تا پرتره های شفاهی معروف به حلیا را ایجاد کنند که مردم آن را در مساجد و خانه ها نمایش می دهند تا آنها را با برکت الهی (برکه) آغشته کنند. در مواجهه با نفوذ فزاینده اروپایی-آمریکایی و فعالیت‌های مبلغان مسیحی، نویسندگان مسلمان مدرن، محمد را به‌عنوان نماد منحصربه‌فرد تمدن اسلامی، یک قهرمان انقلابی، و یک سیاستمدار و استراتژیست نظامی درخشان به تصویر کشیده‌اند. محمد معمولاً توسط غیر مسلمانان، به ویژه در اروپا و آمریکای شمالی، به شدت مورد قضاوت قرار گرفته است. به استثنای برخی موارد، مقامات کلیسای لاتین قرون وسطی او را به عنوان یک جادوگر، پیامبر دروغین، شارلاتان تشنه قدرت و لذت طلب می دانستند. صلیبی ها محمد را به عنوان خدای بت پرست به تصویر می کشیدند، در حالی که دانته آلیگری (متوفی 1321)، شاعر مشهور ایتالیایی، محمد و علی را به سطح جهنمی که مخصوص بدعت گذاران بود، سپرد. میراث این دیدگاه های قرون وسطایی تا به امروز ادامه داشته است. در عصر عقل، او به عنوان یک شیاد، و حتی به عنوان دجال در برخی از آثار جدلی دیده می شد. در طول قرن هجدهم، برخی از محققان شروع کردند به او با دید مطلوب تری نگاه می کنند. یکی از مثبت‌ترین تفاسیر غیرمسلمان که در این دوره نوشته شد، تفسیر مورخ و مقاله‌نویس ویکتوریایی توماس کارلایل (متوفی 1881) بود. کتاب او درباره قهرمانان، پرستش قهرمان و قهرمان در تاریخ (1859) شامل مقاله ای است که کلیشه های قرون وسطایی درباره محمد را رد می کند و در عوض او را به عنوان یک مرد متفکر و متفکر مذهبی به تصویر می کشد. با این وجود، دیدگاه‌های منفی همچنان ادامه دارد، همانطور که در کتاب زندگی ماهومت اثر ویلیام مویر (1858)، که تجربیات محمد را در نتیجه حملات صرع توضیح می‌دهد، مشهود است. اخیراً، تصویر تخیلی سلمان رشدی از محمد به عنوان مردی مشکوک در کتاب آیات شیطانی اش.

(1987) و تصاویر کارتونی تحقیرآمیز او که در یک روزنامه دانمارکی (2006) منتشر شد، جنجال و اعتراض گسترده ای را در سراسر جهان برانگیخت. چنین حوادثی بدون شک در مواقعی رخ خواهد داد. اما در عین حال، دانشمندان مسلمان و غیرمسلمان در آمریکای شمالی و اروپا به افزایش دانش درباره نقش محمد در تاریخ اولیه اسلام و اهمیت جایگاه او در زندگی مذهبی مسلمانان در زمان‌ها و مکان‌های مختلف کمک می‌کنند. گفتگوی بین ادیان بین مسلمانان و غیرمسلمانان نیز به درک کمتر جدلی از پیامبر اسلام کمک می کند.; ادیان عربی، پیش از اسلام; اصحاب پیامبر؛ سلسله هاشمی.