Palestine

Since Roman times, the term Palestine has referred to a region in the eastern Mediterranean rich in spiritual and historical significance. It is historically diverse in religions and ethnicities, a characteristic that has contributed to the modern Palestinian experience as one of conflict, struggle, and controversy. Palestine is claimed as sacred space by Jews, Christians, and Muslims and is often referred to as the “Holy Land.” As the focus of both spiritual longing and political contest for many centuries it has drawn world attention far beyond its borders, particularly in the past 100 years following the emergence of modern nationalism in Palestine. K  542   Palestine Arabs constituted a majority in Palestine from the seventh century c.e., and, with the exception of the Crusader era (11th–13th centuries), the people of Palestine, known as Palestinians, were ruled by leaders who confessed Islam until 1917. Under the Ottoman Empire Palestine was governed as a part of the Greater Syria province, which included the current nations of syria, Jordan, lebanon, Israel, and the Occupied Territories (Gaza and the West Bank). Like their European neighbors and Middle Eastern contemporaries, the people of Palestine began to engage with serious issues of modern nationalism in the 19th century, a process that developed rapidly with the emergence of Zionism in the 20th century. As in nations such as Iraq and Egypt, Palestinians were proud of their Arab heritage, and many embraced ideas of panArabism. However, their specific residence in Palestine marked them as distinct from Arabs in other countries, and the trauma of wide-scale displacement in the wake of the creation of the state of Israel in 1948 gave Palestinians a particularly heightened need for a clearly articulated national identity. In the 20th century Palestinians have endured tremendous upheavals and conflicts. Under the British who occupied Palestine under a League of Nations mandate (1917–48), Palestinian Arabs formed a strong national identity in response to the growing Zionist movement, but found themselves increasingly cast out of the nascent state apparatus of the proposed Jewish state. When that goal was realized with the creation of Israel, hundreds of Palestinian villages were destroyed, and Palestinians were faced with a massive diaspora of refugees counting in the millions. The IsraeliArab war of 1967 resulted in Israel’s occupation of the West Bank and Gaza, expanding the population of displaced Palestinians and strengthening the nationalism of Palestinians demanding a state of their own. Although the creation of a Palestinian nationstate has yet to be achieved, Palestinians constitute a nation with a specific national identity. This identity has been heightened by the loss of Palestine to an Israeli state, which asserts nationalism opposed to an Arab presence in its borders. Two intifadas, or uprisings, against Israeli occupation have been mounted (1987–93, 2000–present), but Palestinians still struggle for national recognition. Although Palestinians have expressed their national identity in terms of secular politics by agencies such as the Palestine liberation organization (PLO), as well as by the religiously grounded ideologies of the Islamic Resistance Movement (Hamas), an unquestionable tenant of both has been the belief in a unique Palestinian nationalism distinct from larger Pan-Arabism ideologies. In the absence of an official census, it is estimated there are about 10.5 million Palestinians in the world today (2006 estimate), about half of whom live in neighboring Middle Eastern countries, the Americas, and elsewhere—many as refugees. About 3.6 million reside in the occupied West Bank and Gaza territories and another 1.3 million are Israeli citizens (2004 estimate). The Palestinian territories are governed by the Palestinian National Authority, a branch of the PLO established after the Oslo accords in 1994. Its first head of state was Yasser Arafat (d. 2004), and it is now led by Mahmoud Abbas (b. 1935). Its legislative branch is the Palestinian Legislative Council, an elective body with 132 seats. See also Arab-Israeli conflicts; colonialism; dome of the rock; Husain, Amin; Jerusalem; ottoman dynasty. Nancy

Palestine Liberation 

Organization (PLO) The Palestine Liberation Organization is the national liberation movement of the Palestinian people. It was originally founded in East Jerusalem in May 1964 at the behest of Egyptian president Jamal Abdul al-Nasser (d. 1970) and other Arab leaders who attended a summit meeting in Cairo in January of that year. The PLO was originally headed by a functionary of the Arab league, Ahmad Shuqayri, but it was taken over at a meeting of the Palestine National Congress in Cairo in October 1968 by the largest Palestinian guerrilla organization Fatah (Palestine National Liberation Movement). Yasser Arafat (d. 2004), the leader of Fatah, was chosen as chairman of the PLO Executive Committee and he remained in that position for more than three decades. According to its 1964 charter, the PLO was conceived as a secular organization whose purpose was to reclaim the Palestinian homeland from Jewish Zionists through popular armed struggle (Jihad). While asserting the Arabiness of the Palestinian national ideal, it promised citizenship to Palestinian Jews. The PLO evolved into a full Palestinian government in exile with a representative parliament (the Palestine National Council), a cabinet (the PLO Executive Committee), and departments that replicated ministries such as planning, social affairs, and information. The PLO also encompassed armed guerrilla organizations (for example, Fatah, the Popular Front for the Liberation of Palestine, the Democratic Front for the Liberation of Palestine, and al-Saiqa), as well as unions and mass organizations for women, workers, students, and writers. The PLO became a coordinating body for Palestinian military forces (the Palestine Liberation Army) in Arab countries and guerrilla organizations. It maintained significant military forces in Jordan until 1970 and then in lebanon until the forced withdrawal of PLO fighters after the Israeli invasion of the country in 1982. The PLO was totally eclipsed as a significant military threat to Israel by the defeat in 1982 and a series of Israeli assassinations of leading members of the PLO in the 1980s, including two of the original founders of Fatah, Khalil al-Wazir (Abu Jihad) and Salah Khalaf (Abu Iyad). Shortly after Fatah gained ascendancy in the PLO in 1968, the organization achieved unprecedented diplomatic recognition in the international arena and especially in the United Nations. In 1969 the UN General Assembly first affirmed the right of “the people of Palestine” to “self-determination.” In 1970 a General Assembly resolution affirmed that the Palestinians were victims of “colonial and alien domination” and were therefore entitled to restore their rights “by any means at their disposal.” The PLO international diplomatic initiatives were capped in 1974 by the first full-fledged debate on the Palestine question in the UN since 1947 and Chairman Arafat was invited to New York that October to address the General Assembly. In 1975 the General Assembly set up a permanent committee for exercising the rights of the Palestinians to self-determination and the UN Secretary General is still bound to report to this committee to this day. The Palestinian uprising in the West Bank and Gaza in 1988, known as the intifada, bolstered the international consensus for the creation of an independent Palestinian state led by the PLO. However, after the first Gulf War in 1991, the PLO gave up its strategy of UN diplomacy. Chairman Arafat and Israeli prime minister Yitzhak Rabin (d. 1995) signed the Oslo accords on the lawn of the White House on September 13, 1993. In exchange for U.S. recognition and Israel’s allowing Arafat to set up a restricted Palestinian Authority in the West Bank and Gaza, the PLO favored the United States instead of the UN as the arbiter of Palestinian national legitimacy. However, the Oslo Accords did not recognize an independent Palestinian sovereign entity and described the Palestinian negotiating partner as the “PLO team” within a Jordanian-Palestinian delegation to a Middle East peace conference. There were no enforcement mechanisms within the agreement that K  544   Palestine Liberation Organization would compel Israel to abide by the terms of the West Bank and Gaza withdrawal clauses. As the terms of the Oslo Accords were never implemented, the Palestinians in the West Bank and Gaza once again rose up in the fall of 2000. Israeli military forces besieged PLO chairman Arafat’s headquarters in the West Bank town of Ramallah. They decimated the administrative infrastructure of the Palestinian Authority, including its police forces. Israeli leaders called for the expulsion of Arafat from the West Bank and the PLO diminished as a significant political force for a negotiated settlement to the Israeli-Palestinian conflict that became increasingly militarized and violent. The PLO remains as a symbolic shell for Palestinian national aspirations. It remains to be seen if it can be revived as a meaningful political structure for implementing a future Palestinian sovereign state. See also arab-israeli conflicts; Hamas; refugees. Garay Menicucci Further reading: Helena Cobban, The Palestinian Liberation Organization: People, Power and Politics (Cambridge: Cambridge University Press, 1984); David Hirst, The Gun and the Olive Branch: The Roots of Violence in the Middle East (New York: Thunder’s Mouth/Nation Books, 2003); Graham Usher, Palestine in Crisis: The Struggle for Peace and Political Independence after Oslo (London: Pluto Press, 1995). Pan-Islamism (Pan-Islam) One of the responses Muslim leaders had to the colonization of their lands by European powers in the 19th century was what Europeans called pan-Islamism. This was an attempt to forge a modern Islamic political unity (ittihad-i Islam) based not on nationality, ethnicity, or geography, but on membership in the umma, the universal community of Muslims. Although this idea has its roots in memories of Islamic unity in the foundational era of Muhammad (d. 632) and the first caliphs, it was more directly inspired by 19th-century nationalist movements among Slavs, Greeks, and others. The Pan-Islamist idea first took hold during the 1870s in the lands of the Ottoman Empire, which had been losing territory to the Russian and Austro-Hungarian empires since the 17th century. It was promoted by Sultan Abd alHamid II (r. 1876–1909) and supported by the Islamic reformer/activist Jamal al-din al-Afghani (1838–97) and later by Said Nursi (1878–1960). The Ottomans had already initiated extensive administrative reforms, the tanzimat, aimed at modernizing the state and limiting the influence of traditional Islamic authorities and other opponents. As part of his pan-Islamist program Abd al-Hamid revived the symbolic importance of the caliphate in an effort to win the support of Muslims even beyond the boundaries of the Ottoman Empire, where he sought to convince Muslims that he was upholding the faith on their behalf. He also built a new railway that carried pilgrims to the sacred cities of medina and mecca from Istanbul, the Ottoman capital, and other locations along its path. In the 1870s al-Afghani traveled to Afghanistan and other Muslim lands, including Iraq, India, Iran, and Russia to promote the panIslamist cause. Al-Afghani returned to Istanbul from his mission in 1892, where he died a few years later. Abd al-Hamid’s efforts on behalf of Muslim unity enjoyed little success. He encountered strong opposition from a well-organized coalition of secularist reformers known as the Young Turks, who succeeded in forcing him to leave the throne in 1909. Pan-Islamism was also undermined by other nationalist currents that were stirring in Ottoman lands and India, and it failed to rally non-Sunni Muslim minorities like the Shia. British support for the Hashemite’s in the Arabian Hijaz helped end Ottoman control and paved the way for Saudi conquest in the 1920s. Abd al-Hamid’s own authoritarian character was also detrimental. Pan-Islamism was used to rally Muslim support for the Ottoman alliance with Germany against Britain, France, and pan-Islamism   545   J Russia in World War I, but, by so doing, it fueled efforts by France and Britain to break up its empire after the war. They wanted to prevent Pan-Islamism from taking hold in Sunni Muslim lands and threatening their own imperialist designs. Even the caliphate was officially abolished by the new Turkish republican government in 1924. Despite the failure of Abd al-Hamid’s brand of Pan-Islamism, the ideal of Muslim political unity continued to arise periodically in the 20th century. It is evident in the Indian khilaFat movement of 1919–24 and international Islamic bodies such as the Muslim World league (founded in 1962) and the organization of the Islamic conference (founded in 1969). Iraq’s saddam Husain attempted to invoke pan-Islamist sympathies to rally support against the international coalition of powers that opposed his occupation of Kuwait in 1990–91. It has also been an aspect in the ideology of some Islamist movements such as the early Jamaat-i Islamic and hizb Ut-tahrir. The assertion that radical Islamist organizations are pan-Islamist in orientation is an exaggerated one, however, since most operate in relation to the political landscapes of specific nation-states (for example, Egypt, Pakistan, Afghanistan, etc.) See also colonialism; Hashemite dynasty; Islamism; ottoman dynasty.

فلسطین

از زمان رومیان، اصطلاح فلسطین به منطقه ای در شرق دریای مدیترانه اطلاق می شود که از نظر معنوی و تاریخی دارای اهمیت است. این کشور از لحاظ تاریخی دارای تنوع مذاهب و قومیت ها بوده است، ویژگی ای که به تجربه مدرن فلسطین به عنوان تجربه ای از درگیری، مبارزه و درگیری کمک کرده است. فلسطین توسط یهودیان، مسیحیان و مسلمانان به عنوان یک مکان مقدس شناخته می شود و اغلب از آن به عنوان "سرزمین مقدس" یاد می شود. به‌عنوان کانون شور معنوی و رقابت‌های سیاسی برای قرن‌های متمادی، توجه جهانیان را بسیار فراتر از مرزهای خود جلب کرده است، به‌ویژه در 100 سال گذشته پس از ظهور ناسیونالیسم مدرن در فلسطین. اعراب فلسطینی از قرن هفتم پس از میلاد اکثریت فلسطین را تشکیل می دادند و به استثنای جنگ های صلیبی (قرن 11 تا 13)، مردم فلسطین که به فلسطینی ها معروف بودند، توسط رهبرانی اداره می شدند که تا سال 1917 معتقد به اسلام بودند. امپراتوری عثمانی، فلسطین به عنوان بخشی از استان سوریه بزرگ، که شامل کشورهای کنونی سوریه، اردن، لبنان، اسرائیل و سرزمین های اشغالی (غزه و کرانه باختری) بود، اداره می شد. مردم فلسطین نیز مانند همسایگان اروپایی خود و هم‌عصران خاورمیانه‌ای خود، شروع به درگیر شدن با مسائل جدی ناسیونالیسم مدرن در قرن نوزدهم کردند، روندی که با ظهور صهیونیسم در قرن بیستم به سرعت توسعه یافت. مانند کشورهایی مانند عراق و مصر، فلسطینی ها به میراث عربی خود افتخار می کردند و بسیاری از ایده های پان عربیسم را پذیرفتند. با این حال، اقامت خاص آنها در فلسطین، آنها را متمایز از اعراب در سایر کشورها نشان می داد، و آسیب آوارگی گسترده پس از ایجاد دولت اسرائیل در سال 1948، فلسطینیان را به طور ویژه در مورد نیاز آنها به هویت ملی روشن کرد. . در قرن بیستم، فلسطینیان متحمل تحولات و درگیری‌های عظیمی شده‌اند. تحت اشغال فلسطین توسط بریتانیا و تحت اشغال جامعه ملل (1948-1917)، اعراب فلسطینی در واکنش به جنبش فزاینده صهیونیستی هویت ملی قوی تشکیل دادند، اما به طور فزاینده ای خود را از دستگاه دولتی نوپای دولت پیشنهادی یهودی کنار گذاشتند. هنگامی که این هدف با ایجاد اسرائیل محقق شد، صدها روستای فلسطینی ویران شد و فلسطینی ها با پراکندگی عظیم میلیون ها پناهنده مواجه شدند. جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1967 منجر به اشغال کرانه باختری و غزه توسط اسرائیل، افزایش جمعیت آوارگان فلسطینی و تقویت ناسیونالیسم فلسطینی شد که می خواستند برای خود کشوری ایجاد کنند. اگرچه ایجاد دولت-ملت فلسطینی هنوز محقق نشده است، فلسطینی ها ملتی با هویت ملی متمایز تشکیل می دهند. این هویت با از دست دادن فلسطین در برابر یک کشور اسرائیلی که بر ناسیونالیسم علیه حضور اعراب در داخل مرزهای خود تأکید می کند، بیشتر می شود. دو انتفاضه یا قیام علیه اشغالگری اسرائیل (1987-93، 2000 تا کنون) وجود داشته است، اما فلسطینی ها هنوز برای به رسمیت شناختن ملی می جنگند. اگرچه فلسطینی ها هویت ملی خود را در قالب سیاست سکولار از طریق نهادهایی مانند سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) و همچنین ایدئولوژی های مذهبی جنبش مقاومت اسلامی (حماس) ابراز کرده اند، اما هر دو باورهای بی چون و چرای بوده اند. در یک ناسیونالیسم منحصر به فرد فلسطینی متمایز از ایدئولوژی های پان عربیسم بزرگتر. در غیاب سرشماری رسمی، تخمین زده می‌شود که حدود 10.5 میلیون فلسطینی در جهان امروز (2006 برآورد) وجود دارد که حدود نیمی از آنها در کشورهای همسایه در خاورمیانه، قاره آمریکا و جاهای دیگر زندگی می‌کنند - بسیاری از آنها. به عنوان پناهنده حدود 3.6 میلیون نفر در کرانه باختری اشغالی و نوار غزه زندگی می کنند و 1.3 میلیون نفر دیگر شهروندان اسرائیلی هستند (بررسی 2004). اراضی فلسطین توسط حکومت ملی فلسطین اداره می شود، شاخه ای از ساف که پس از توافقنامه اسلو در سال 1994 تأسیس شد. اولین رئیس دولت آن یاسر عرفات (متوفی 2004) بود و اکنون توسط محمود عباس (ب) رهبری می شود. 1935). ). شعبه قانونگذاری آن شورای قانونگذاری فلسطین است که یک نهاد منتخب با 132 کرسی است. درگیری های اعراب و اسرائیل را نیز ببینید.

آزادی فلسطین

سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) جنبش آزادیبخش ملی مردم فلسطین است. در ابتدا در ماه مه 1964 در اورشلیم شرقی به دستور جمال عبدالناصر، رئیس جمهور مصر (متوفی 1970) و دیگر رهبران عرب که در نشستی در قاهره در ژانویه همان سال شرکت کردند، تأسیس شد. ساف در ابتدا توسط یکی از کارکنان اتحادیه عرب به نام احمد شقیری اداره می شد، اما در جلسه اکتبر 1968 کنگره ملی فلسطین در قاهره، بزرگترین سازمان چریکی فلسطین، فتح (جنبش آزادیبخش ملی فلسطین) آن را به تصرف خود در آورد. یاسر عرفات (متوفی 2004)، رهبر فتح، به عنوان رئیس کمیته اجرایی ساف انتخاب شد و

او بیش از سه دهه در آن سمت باقی ماند. بر اساس منشور سال 1964 خود، ساف به عنوان یک سازمان سکولار شناخته شد که هدف آن بازپس گیری سرزمین فلسطین از صهیونیست های یهودی از طریق مبارزات مسلحانه مردمی (جهاد) بود. ضمن تاکید بر عربی بودن آرمان ملی فلسطین، به یهودیان فلسطینی قول شهروندی داد. ساف به یک دولت کامل فلسطینی در تبعید با پارلمانی نماینده (شورای ملی فلسطین)، کابینه (کمیته اجرایی ساف)، و بخش هایی که وزارتخانه هایی مانند برنامه ریزی، امور اجتماعی و اطلاعات را تکثیر می کردند، تبدیل شد. ساف همچنین سازمان های چریکی مسلح (به عنوان مثال، فتح، جبهه مردمی برای آزادی فلسطین، جبهه دموکراتیک برای آزادی فلسطین، و السیقا)، و همچنین اتحادیه ها و سازمان های توده ای برای زنان، کارگران، دانشجویان را در بر می گرفت. ، و نویسندگان سازمان آزادیبخش فلسطین به یک نهاد هماهنگ کننده برای نیروهای نظامی فلسطین (ارتش آزادیبخش فلسطین) در کشورهای عربی و سازمان های چریکی تبدیل شد. این سازمان تا سال 1970 نیروهای نظامی قابل توجهی را در اردن و سپس در لبنان تا خروج اجباری جنگنده های ساف پس از تهاجم اسرائیل به این کشور در سال 1982 حفظ کرد. ساف با شکست در سال 1982 و مجموعه ای از آنها به عنوان یک تهدید نظامی مهم برای اسرائیل کاملا تحت الشعاع قرار گرفت. ترور اعضای برجسته سازمان آزادیبخش فلسطین در دهه 1980 توسط اسرائیل، از جمله دو تن از بنیانگذاران اصلی فتح، خلیل الوزیر (ابوجهاد) و صلاح خلف (ابو ایاد). اندکی پس از برتری فتح در سازمان آزادیبخش فلسطین در سال 1968، این سازمان به رسمیت دیپلماتیک بی سابقه ای در عرصه بین المللی و به ویژه در سازمان ملل دست یافت. در سال 1969 مجمع عمومی سازمان ملل برای اولین بار حق «مردم فلسطین» را برای تعیین سرنوشت خود تأیید کرد. در سال 1970 یک قطعنامه مجمع عمومی تأیید کرد که فلسطینی‌ها قربانی «سلطه استعماری و بیگانگان» هستند و بنابراین حق دارند «به هر وسیله‌ای که در اختیار دارند» حقوق خود را بازگردانند. ابتکارات دیپلماتیک بین‌المللی ساف در سال 1974 با اولین مناظره کامل درباره مسئله فلسطین در سازمان ملل از سال 1947 به پایان رسید و رئیس عرفات در اکتبر همان سال برای سخنرانی در مجمع عمومی به نیویورک دعوت شد. در سال 1975 مجمع عمومی کمیته دائمی برای اعمال حقوق فلسطینیان در تعیین سرنوشت خود تشکیل داد و دبیرکل سازمان ملل همچنان موظف است تا به امروز به این کمیته گزارش دهد. قیام فلسطینیان در کرانه باختری و غزه در سال 1988، معروف به انتفاضه، اجماع بین‌المللی برای ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی به رهبری ساف را تقویت کرد. با این حال، پس از اولین جنگ خلیج فارس در سال 1991، سازمان آزادیبخش فلسطین از استراتژی دیپلماسی سازمان ملل دست کشید. رئیس عرفات و اسحاق رابین، نخست وزیر اسرائیل (متوفی 1995) در 13 سپتامبر 1993 توافقنامه اسلو را در زمین چمن کاخ سفید امضا کردند. در ازای به رسمیت شناختن ایالات متحده و اجازه اسرائیل به عرفات برای ایجاد یک تشکیلات محدود فلسطینی در کرانه باختری رود اردن. و غزه، ساف از ایالات متحده به جای سازمان ملل به عنوان داور مشروعیت ملی فلسطین حمایت می کرد. با این حال، معاهده اسلو یک نهاد مستقل فلسطینی را به رسمیت نمی شناخت و شریک مذاکره کننده فلسطینی را «تیم ساف» در یک هیئت اردنی-فلسطینی در کنفرانس صلح خاورمیانه توصیف کرد. هیچ مکانیزم اجرایی در این توافق وجود نداشت که سازمان آزادیبخش فلسطین K 544  اسرائیل را مجبور به رعایت مفاد بندهای خروج از کرانه باختری و غزه کند. از آنجایی که مفاد توافقنامه اسلو هرگز اجرا نشد، فلسطینیان در کرانه باختری و غزه بار دیگر در پاییز 2000 به پا خاستند. نیروهای نظامی اسرائیل مقر عرفات، رئیس سازمان آزادیبخش فلسطین در شهر رام الله کرانه باختری را محاصره کردند. آنها زیرساخت های اداری تشکیلات خودگردان فلسطین از جمله نیروهای پلیس آن را نابود کردند. رهبران اسرائیل خواستار اخراج عرفات از کرانه باختری شدند و ساف به عنوان یک نیروی سیاسی مهم برای حل و فصل مناقشه اسرائیل و فلسطین که به طور فزاینده ای نظامی و خشونت آمیز شد، کاهش یافت. ساف به عنوان پوسته ای نمادین برای آرمان های ملی فلسطین باقی می ماند. باید دید که آیا می توان آن را به عنوان یک ساختار سیاسی معنادار برای اجرای یک کشور مستقل فلسطینی احیا کرد یا خیر. همچنین به درگیری های اعراب و اسرائیل مراجعه کنید. حماس؛ پناهندگان گارای منیکوچی مطالعه بیشتر: هلنا کوبان، سازمان آزادیبخش فلسطین: مردم، قدرت و سیاست (کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج، 1984). دیوید هرست، تفنگ و شاخه زیتون: ریشه های خشونت در خاورمیانه (نیویورک: Thunder’s Mouth/Nation Books، 2003)؛ گراهام آشر، فلسطین در بحران: مبارزه برای صلح و استقلال سیاسی پس از اسلو (لندن: چاپ پلوتو، 1995). پان‌اسلامیسم (پان‌اسلام) یکی از واکنش‌هایی که رهبران مسلمان به استعمار سرزمین‌های خود توسط قدرت‌های اروپایی در قرن نوزدهم داشتند، همان چیزی بود که اروپایی‌ها پان‌اسلامیسم نامیدند. این w

به عنوان تلاشی برای ایجاد یک وحدت سیاسی اسلامی مدرن (اتحاد اسلام) نه بر اساس ملیت، قومیت یا جغرافیا، بلکه بر اساس عضویت در امت، جامعه جهانی مسلمانان. اگرچه این ایده ریشه در خاطرات وحدت اسلامی در دوران بنیانگذاری محمد (متوفی 632) و خلفای اول دارد، اما مستقیم‌تر از جنبش‌های ملی‌گرایانه قرن نوزدهم در میان اسلاوها، یونانی‌ها و دیگران الهام گرفته شد. ایده پان اسلامیستی برای اولین بار در طول دهه 1870 در سرزمین های امپراتوری عثمانی که از قرن هفدهم در حال از دست دادن قلمرو خود به امپراتوری های روسیه و اتریش-مجارستان بودند، جا افتاد. توسط سلطان عبدالحمید دوم (ح. 1876-1909) و توسط اصلاح طلب/فعال اسلامی جمال الدین الافغانی (1838-1897) و بعداً توسط سعید نورسی (1878-1960) حمایت شد. عثمانی‌ها قبلاً اصلاحات اداری گسترده‌ای به نام تنزیم را با هدف مدرن‌سازی دولت و محدود کردن نفوذ مقامات سنتی اسلامی و سایر مخالفان آغاز کرده بودند. عبدالحمید به عنوان بخشی از برنامه پاناسلامیستی خود، اهمیت نمادین خلافت را در تلاش برای جلب حمایت مسلمانان حتی فراتر از مرزهای امپراتوری عثمانی، احیا کرد، جایی که او تلاش کرد مسلمانان را متقاعد کند که از این دین حمایت می کند. از طرف آنها او همچنین یک خط آهن جدید ساخت که زائران را از استانبول، پایتخت عثمانی و سایر نقاط در مسیر خود به شهرهای مقدس مدینه و مکه می برد. در دهه 1870، الافغانی به افغانستان و دیگر سرزمین‌های مسلمان از جمله عراق، هند، ایران و روسیه سفر کرد تا آرمان پاناسلامیستی را ترویج کند. الافغانی در سال 1892 از مأموریت خود به استانبول بازگشت و چند سال بعد در آنجا درگذشت. تلاش‌های عبدالحمید به نمایندگی از وحدت مسلمانان موفقیت چندانی نداشت. او با مخالفت شدید یک ائتلاف متشکل از اصلاح‌طلبان سکولاریست معروف به ترک‌های جوان مواجه شد که موفق شدند او را مجبور به ترک تاج و تخت در سال 1909 کنند. و نتوانست اقلیت های مسلمان غیر سنی مانند شیعه را جمع کند. حمایت بریتانیا از هاشمی ها در حجاز عربی به پایان دادن به کنترل عثمانی کمک کرد و راه را برای تسخیر عربستان در دهه 1920 هموار کرد. شخصیت مستبد خود عبدالحمید نیز مضر بود. پان اسلامیسم برای جلب حمایت مسلمانان از اتحاد عثمانی با آلمان علیه بریتانیا، فرانسه و پان اسلامیسم روسیه در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت، اما با انجام این کار، به تلاش های فرانسه و بریتانیا برای تجزیه امپراتوری خود دامن زد. بعد از جنگ. آنها می خواستند از نفوذ پاناسلامیسم در سرزمین های مسلمان سنی و تهدید طرح های امپریالیستی خودشان جلوگیری کنند. حتی خلافت به طور رسمی توسط دولت جمهوری جدید ترکیه در سال 1924 لغو شد. این امر در جنبش خلافت هند در سال‌های 24-1919 و نهادهای اسلامی بین‌المللی مانند لیگ جهان اسلام (تاسیس در 1962) و سازماندهی کنفرانس اسلامی (تاسیس در 1969) مشهود است. صدام حسین عراق تلاش کرد با استناد به همدردی های پان اسلامیستی، علیه ائتلاف بین المللی قدرت ها که با اشغال کویت در سال های 1990-1991 مخالفت کردند، حمایت کند. همچنین جنبه ای در ایدئولوژی برخی از جنبش های اسلام گرا مانند جماعت اسلامی اولیه و حزب التحریر بوده است. با این حال، این ادعا که سازمان‌های اسلام‌گرای رادیکال پان‌اسلامیست هستند، ادعایی اغراق‌آمیز است، زیرا اکثر آنها در ارتباط با چشم‌اندازهای سیاسی دولت‌های ملت خاص (مثلاً مصر، پاکستان، افغانستان و غیره) عمل می‌کنند. سلسله هاشمی; اسلام گرایی; سلسله عثمانی