A Hilarious Odyssey from Tehran to London

Picture this: me, your intrepid travel journalist, standing in the chaotic swirl of Azadi Terminal in Tehran, looking like I just rolled out of a dusty laundry basket. The air’s thick with diesel fumes, a whiff of existential dread, and that unmistakable scent of a thousand nervous travelers. The sky? It’s doing its best impression of an overworked sepia filter, making everything look like it’s auditioning for a gritty war movie. Whispers of conflict float around like uninvited party guests—nobody knows what’s coming, but everyone’s got a theory. Me? I’ve got a backpack, a bus ticket to the Armenian border, and a stomach doing somersaults like its training for the Anxiety Olympics.

The Great Bus Adventure Begins

I clamber onto what I can only describe as the lovechild of a 1970s tour bus and a sardine can. This Iranian long-haul beast is wide, worn, and smells like it’s been marinating in metal and mildew since the Shah was in charge. The driver gives me a nod so curt it could cut glass, and we’re off, weaving through Tehran’s traffic like a camel threading a needle. As the city skyline fades, the Azadi Tower stands tall, winking at me like it knows it’ll still be there when I’m long gone. Spoiler: it’s probably right.

The first few hours are quieter than a library during finals week. My fellow passengers are a cast of characters straight out of a low-budget road movie—everyone’s got that “I’m fleeing something, don’t ask” vibe. We roll past Qazvin and pull into a rest stop at Khoram-dareh, which is less “refreshing oasis” and more “post-apocalyptic truck stop.” The air’s so greasy you could fry a falafel in it, the restrooms are a biohazard zone with wet floors and broken locks, and a pack of stray dogs lurks in the shadows like they’re plotting a heist. One dog, sprawled out like he’s given up on life, locks eyes with me. I toss him half my bread,  and then flops back down like he’s auditioning for “World’s Most Exhausted Canine.” I respect the hustle, buddy.

Midnight in Tabriz: The Baby Whisperer

We hit Tabriz in the witching hour, picking up more passengers who look like they’ve been awake since the invention of coffee. A woman with a baby swaddled in a faded pink blanket slide into the seat next to me. This kid? Doesn’t cry. Just stares at me with these big, solemn eyes that say, “I’ve seen things, pal.” I’m half-convinced this baby’s the wisest person on the bus. We’re all escaping something, but nobody’s saying it out loud. It’s like we’ve all signed an unspoken pact: keep your drama to yourself, and we’ll all survive this ride.

The Border Boondoggle

Noon the next day, we hit the Armenian border, and let me tell you, it’s less “welcome to Armenia” and more “welcome to the world’s slowest bureaucratic bake-off.” We’re herded off the bus, clutching passports like they’re our last lifeline, and marched down a dirt road under a sun so brutal it could grill kebabs. My boots are basically sand buckets by now, and my shirt’s glued to my back like a bad life decision. There’s a line of trucks stretching into the next dimension, and border control moves at the pace of a sloth on vacation. Four hours we wait, baking like overdone lavash bread, while the bus gets the full CSI treatment. I’m pretty sure the border guards were just playing Candy Crush back there.

Mount Ararat: The Bus vs. Gravity

Once we’re cleared, it’s time to tackle Mount Ararat, which looms ahead like it’s daring us to try. Our bus, bless its creaky heart, groans up the winding paths like an arthritic grandpa climbing stairs. No air conditioning, windows that open just enough to taunt you, and my seat’s sagging so bad I’m practically sitting on the floor. Twelve bone-rattling hours later, I’m counting every bump and wondering if my spine’s filed for divorce. But outside? Oh, baby, it’s a postcard. Green valleys, red cliffs, and views so stunning I almost forget I’m sweating through my soul. It’s like riding the edge of the earth, if the earth smelled like diesel and regret.

Yerevan: The Kindness of Strangers

Thirty hours after leaving Tehran, we roll into Yerevan at some unholy hour past midnight. I’ve got no plan, no hotel, just a crumpled receipt with the name of a guesthouse that might as well be called “Trust Me, Bro.” I’m limping, my bag feels like it’s packed with bricks, and my Farsi-English mashup isn’t winning any charm awards. Enter my guardian angel: a 25-year-old Armenian gal who overhears my pathetic attempts at communication. She’s fluent in Armenian, English, and human decency, and she not only points me to a hostel but carries half my bag like it’s no big deal. She tells me to rest, flashes a smile brighter than the Yerevan streetlights, and vanishes into the night before I can say “you’re my hero.” I’m not crying, you’re crying.

The Georgian Detour: More Buses, More Sweat

Morning brings bad news: no direct flights to Istanbul because, you know, war stuff. My only shot is to haul myself to Georgia. Cue another minibus, another border, and another sweaty wait in the sun. By now, my body’s like, “We live like this now,” and my spirit’s just waving a white flag. Tbilisi’s a weird mix of European charm and diesel fumes, like if Paris and a truck stop had a baby. I spend six hours at the airport, too wired to sleep, too tired to think, sipping coffee that tastes like burnt ambition. The flight to Istanbul’s short but feels like a fever dream—yesterday I was dodging goats on a dirt road, and now I’m wrestling with airplane tray tables and plastic forks. Culture shock, party of one.

Istanbul: Too Clean, Too Fast

Istanbul hits like a sensory overload. Everything’s too clean, too fast, too shiny. I’m almost nostalgic for the chaos of that Iranian bus. I wander the airport, dazed, eating overpriced baklava and wondering if I’ve forgotten how to function in a city that doesn’t smell like adventure. But there’s no time to dwell—I’ve got a final flight to catch.

Heathrow: The Finish Line

June 24, 2025. I stumble into Heathrow’s arrivals hall, a fluorescent-lit sea of tired travelers and droning loudspeakers. My luggage feels like it’s gained weight, my legs are staging a protest, and I’m pretty sure I smell like that bus. But I made it. Thirty countries away, thirty hours by land, twenty by air, from Azadi Terminal to London. This wasn’t a vacation, folks. It wasn’t even a migration. It was a wild, sweaty, slightly unhinged escape—one step ahead of whatever chaos was nipping at my heels, carried by a bus that smelled like rust, a backpack full of hope, and the kindness of strangers. And honestly? I’d do it all again for the story. Who’s ready for round two?

 

 

یک سفر ادیسه‌ای خنده‌دار از تهران تا لندن

این را تصور کنید: من، روزنامه‌نگار مسافرتی شجاع شما، در شلوغی ترمینال آزادی تهران ایستاده‌ام، انگار همین الان از سبد رخت‌شویی بیرون آمده‌ام. هوا پر از دود گازوئیل، بوی ترس وجودی و آن بوی غیرقابل انکار هزاران مسافر عصبی است. آسمان؟ در بهترین حالت خود از طریق یک فیلتر قهوه‌ای بیش از حد کار کرده، همه چیز را طوری نشان می‌دهد که انگار برای یک فیلم جنگی خشن تست بازیگری می‌دهد. زمزمه‌های درگیری مانند مهمانان ناخوانده مهمانی در اطراف شناور است - هیچ‌کس نمی‌داند چه اتفاقی قرار است بیفتد، اما هر کسی نظریه‌ای دارد. من؟ من یک کوله پشتی، یک بلیط اتوبوس به مرز ارمنستان و شکمی دارم که انگار برای المپیک اضطراب تمرین می‌کنم.

ماجراجویی بزرگ اتوبوس آغاز می‌شود

من سوار چیزی می‌شوم که فقط می‌توانم آن را فرزندخوانده یک اتوبوس توریستی دهه 1970 و یک قوطی ساردین توصیف کنم. این هیولای ایرانیِ مسافت‌های طولانی، پهن و فرسوده است و بویی می‌دهد که انگار از زمان شاه در فلز و کپک بستری بوده است. راننده با لحنی که انگار دارد شیشه می‌شکند، سر تکان می‌دهد و ما راه می‌افتیم، در ترافیک تهران مثل شتری که سوزن نخ می‌کند، می‌پیچیم. همینطور که افق شهر محو می‌شود، برج آزادی خودنمایی می‌کند و به من چشمک می‌زند، انگار می‌داند که مدت‌ها بعد از رفتن من هم آنجا خواهد بود. نکته داستان: احتمالاً درست است.

چند ساعت اول ساکت‌تر از یک کتابخانه در آخرین هفته دانشگاهم است. مسافران دیگرم شخصیت‌هایی هستند که مستقیماً از یک فیلم جاده‌ای کم‌بودجه بیرون آمده‌اند - همه آنها حال و هوای "من از چیزی فرار می‌کنم، نپرس" را دارند. از قزوین عبور می‌کنیم و به یک توقفگاه در خرمدره می‌رویم که کمتر "شهری جذاب" و بیشتر "ایستگاه کامیون آخرالزمانی" است. هوا آنقدر چرب است که می‌توان فلافل سرخ کرد، دستشویی‌ها با کف خیس و قفل‌های شکسته‌شان جای خطرناکی برای موجودات زنده هستند، و دسته‌ای از سگ‌های ولگرد در سایه‌ها کمین کرده‌اند، انگار که نقشه سرقتی را می‌کشند. یکی از سگ‌ها، انگار که از زندگی ناامید شده باشد، غرغر می‌کند و به من نگاه می‌کند. من نصف نانم را به سمتش پرتاب می‌کنم و سپس دوباره به زمین می‌افتم، انگار که دارد برای «خسته‌ترین سگ دنیا» تست می‌دهد. رفیق، من به این شلوغی و هیاهو احترام می‌گذارم.

نیمه شب در تبریز: زمزمه نوزاد

ما در ساعت جادویی به تبریز رسیدیم و مسافران بیشتری را سوار کردیم که انگار از زمان اختراع قهوه بیدار بوده‌اند. زنی با نوزادی که در یک پتوی صورتی رنگ و رو رفته پیچیده شده بود، روی صندلی کناری من نشست. این نوزاد؟ گریه نمی‌کرد. او فقط با آن چشمان بزرگ و جدی که می‌گفتند: «من چیزهایی دیده‌ام، رفیق» به من خیره شده بود. من کاملاً مطمئنم که این بچه باهوش‌ترین فرد اتوبوس بود. همه ما از چیزی فرار می‌کردیم، اما هیچ‌کس آن را با صدای بلند نمی‌گفت. انگار همه ما یک پیمان ناگفته امضا کرده بودیم: درام خود را برای خودتان نگه دارید و همه ما از این سفر جان سالم به در خواهیم برد.

مرز بی‌ارزش

بعد از ظهر روز بعد، به مرز ارمنستان رسیدیم و بگذارید به شما بگویم، کمتر "به ارمنستان خوش آمدید" و بیشتر "به کندترین نانوایی بوروکراتیک جهان خوش آمدید" بود. ما را از اتوبوس بیرون راندند، در حالی که گذرنامه‌هایمان را طوری در دست گرفته بودیم که انگار آخرین طناب نجات ما هستند، و ما در جاده‌ای خاکی زیر آفتابی چنان بی‌رحم که می‌توانست کباب‌ها را کباب کند، راه رفتیم. چکمه‌هایم حالا عملاً سطل‌های شن هستند و پیراهنم مثل یک تصمیم بد زندگی به پشتم چسبیده است. صف کامیون‌ها به بُعد بعدی کشیده شده است و کنترل مرز با سرعت یک فرد تنبل در تعطیلات حرکت می‌کند. ما چهار ساعت منتظر ماندیم، مثل نان پیتای بیش از حد پخته شده، در حالی که اتوبوس کاملاً توسط ماموران CSI اشغال شده بود. مطمئنم که ماموران مرزی آنجا فقط داشتند Candy Crush بازی می‌کردند.

کوه آرارات: اتوبوس در مقابل جاذبه

وقتی از آن عبور کردیم، وقت آن است که به سمت کوه آرارات برویم، کوهی که انگار جلوتر از ماست و ما را به تلاش کردن ترغیب می‌کند. خدای من، قلب جیرجیر اتوبوس ما، در جاده‌های پر پیچ و خم مانند پدربزرگی مبتلا به آرتروز که از پله‌ها بالا می‌رود، ناله می‌کند. تهویه مطبوع وجود ندارد، پنجره‌ها فقط به اندازه‌ای باز می‌شوند که شما را مسخره کنند، و صندلی من آنقدر کج است که عملاً روی زمین نشسته‌ام. دوازده ساعت بعد، در حالی که استخوان‌هایم جیرجیر می‌کنند، هر ضربه را می‌شمارم و از خودم می‌پرسم که آیا ستون فقراتم درخواست طلاق داده است یا نه. اما بیرون؟ خدای من، مثل کارت پستال است. دره‌های سبز، صخره‌های قرمز و مناظری چنان خیره‌کننده که تقریباً فراموش می‌کنم که در درونم عرق کرده‌ام. مثل رانندگی در لبه زمین است، کاش زمین بوی گازوئیل و پشیمانی می‌داد.

ایروان: مهربانی غریبه‌ها

سی ساعت پس از ترک تهران، در ساعت شوم نیمه‌شب به ایروان می‌رسیم. نه نقشه‌ای دارم، نه هتلی، فقط یک رسید مچاله شده با نام مهمانخانه‌ای که می‌توان آن را «به من اعتماد کن، داداش» نامید. لنگ می‌زنم، کیفم پر از آجر است و ترکیب فارسی-انگلیسی‌ام هیچ جایزه جذابیتی ندارد. فرشته نگهبانم وارد می‌شود: یک دختر ۲۵ ساله ارمنی که تلاش‌های رقت‌انگیز من برای برقراری ارتباط را می‌شنود. او به زبان‌های ارمنی، انگلیسی و نجابت انسانی مسلط است و نه تنها مرا به یک هاستل راهنمایی می‌کند، بلکه نیمی از کیفم را هم حمل می‌کند، انگار که مسئله مهمی نیست. به من می‌گوید استراحت کنم، لبخندش از چراغ‌های خیابان ایروان درخشان‌تر است و قبل از اینکه بتوانم بگویم «تو قهرمان من هستی» در شب ناپدید می‌شود. من گریه نمی‌کنم، تو گریه می‌کنی.

مسیر انحرافی گرجستان: اتوبوس‌های بیشتر، عرق بیشتر

صبح خبرهای بدی می‌دهد: هیچ به گرجستان. یک مینی‌بوس دیگر، یک مرز دیگر و یک انتظار عرق‌آلود دیگر زیر آفتاب. حالا، بدنم انگار می‌گوید: «ما الان این‌طور زندگی می‌کنیم» و روحم فقط پرچم سفید را تکان می‌دهد. تفلیس ترکیبی عجیب از جذابیت اروپایی و دود دیزل است، انگار پاریس و یک ایستگاه کامیون بچه‌دار شده‌اند. شش ساعت را در فرودگاه می‌گذرانم، آنقدر عصبی که نمی‌توانم بخوابم، آنقدر خسته که نمی‌توانم فکر کنم، و قهوه‌ای را می‌نوشم که طعم جاه‌طلبی سوخته می‌دهد. پرواز به استانبول کوتاه است اما مثل یک رویای تب‌آلود است - دیروز داشتم در یک جاده خاکی از بزها جاخالی می‌دادم و حالا دارم با میزهای سینی هواپیما و چنگال‌های پلاستیکی کشتی می‌گیرم. شوک فرهنگی، مهمانی تک‌نفره.

استانبول: خیلی تمیز، خیلی سریع

استانبول مثل یک بار اضافی حسی به من ضربه می‌زند. همه چیز خیلی تمیز، خیلی سریع، خیلی براق است. تقریباً دلتنگ هرج و مرج آن اتوبوس ایرانی هستم. گیج در فرودگاه پرسه می‌زنم، باقلواهای گران‌قیمت می‌خورم و از خودم می‌پرسم که آیا فراموش کرده‌ام چگونه در شهری که بوی ماجراجویی نمی‌دهد، زندگی کنم؟ اما وقت برای فکر کردن نیست - باید به آخرین پروازم برسم.

هیترو: خط پایان

۲۴ ژوئن ۲۰۲۵. تلوتلوخوران وارد سالن پروازهای ورودی هیترو می‌شوم، دریایی از مسافران خسته با نور فلورسنت و بلندگوهای پر سر و صدا. چمدانم انگار سنگین شده، پاهایم دارند اعتراض می‌کنند و مطمئنم بوی آن اتوبوس را می‌دهم. اما موفق شدم. سی کشور دورتر، سی ساعت زمینی، بیست ساعت هوایی، از ترمینال آزادی تا لندن. این یک تعطیلات نبود، رفقا. حتی مهاجرت هم نبود. یک فرار وحشیانه، عرق‌آلود و کمی آشفته بود - یک قدم جلوتر از هر هرج و مرجی که پشت سرم بود، با اتوبوسی که بوی زنگ‌زدگی می‌داد، کوله پشتی پر از امید و مهربانی غریبه‌ها. و راستش را بخواهید؟ من همه این کارها را دوباره برای داستان انجام می‌دادم. چه کسی برای دور دوم آماده است؟