طمع
به عنوان یک شتاب‌دهنده
این مقاله به بررسی نقش مخرب «طمع» در محیط‌های
سازمانی می‌پردازد و آن را به عنوان یک «مکانیسم شتاب‌دهنده» توصیف می‌کند که
سلسله‌مراتب طبیعی نیازهای انسانی مازلو را دور می‌زند.
نکات کلیدی:
- دور زدن سلسله‌مراتب مازلو: در یک سازمان سالم، کارکنان به تدریج از نیازهای پایه (مانند
امنیت و حقوق) به سمت نیازهای سطح بالا (مانند احترام و خودشکوفایی) حرکت می‌کنند.
اما سازمان‌های مبتنی بر طمع، عمداً با ایجاد کمبود مصنوعی (مانند
ناامنی شغلی یا حقوق ناکافی)، کارکنان را در سطوح پایین نیازها نگه می‌دارند
تا آن‌ها را مطیع‌تر و متمرکز بر بقا سازند.
- طمع به عنوان شتاب‌دهنده: طمع سازمانی مانند یک موتور خودتغذیه‌کننده عمل می‌کند و میل به
سود بیشتر را تقویت می‌کند، در حالی که مانع رشد واقعی و شکوفایی کارکنان می‌شود.
این سازمان‌ها موفقیت مالی را به عنوان شکل نهایی خودشکوفایی جایگزین می‌کنند
و یک «خودشکوفایی کاذب» ایجاد می‌نمایند.
- هزینه‌های این رویکرد: این استراتژی اگرچه ممکن است در کوتاه‌مدت سودآور باشد، اما در
بلندمدت هزینه‌های سنگینی دارد که شامل استرس مزمن کارکنان، کاهش
خلاقیت، فرسودگی شغلی و در نهایت کاهش توانایی سازمان برای
نوآوری و (سازگاری)
در بازارهای پیچیده است.
- نتیجه‌گیری پایانی: مقاله استدلال می‌کند که موفقیت پایدار یک سازمان در گرو حمایت
از رشد و پیشرفت طبیعی کارکنان در سلسله‌مراتب نیازهاست، نه سرکوب آن‌ها برای
کسب سود بیشتر. سود واقعی باید محصول جانبی
شکوفایی انسان باشد، نه جایگزین آن.
Comments
Post a Comment